review time eternity
Een ongelukkig huwelijk
hoe je een generieke array in java maakt
Tijd en eeuwigheid had het potentieel om iets groots te zijn. Een fusie van rollenspel en anime ontwikkeld door Fate / Extra team Imageepoch en de animators bij Satelight, het belooft een avant-gardistische ervaring waar handgetekende personages driedimensionale werelden bewonen.
Helaas wordt die belofte nooit volledig waargemaakt. Tijd en eeuwigheid is een raadsel waarin creatieve ideeën worden verspild door lukrake implementatie en worden afgewisseld met enkele van de meest indolente geschriften in het recente geheugen.
Tijd en eeuwigheid (PlayStation 3)
Ontwikkelaar: Imageepoch
Uitgever: NIS America
Uitgebracht: 16 juli 2013 (VS) / 28 juni 2013 (EU)
Adviesprijs: $ 49,99
Tijd en eeuwigheid begint op een nogal macabere toon. Een vreugdevol tafereel met kerkklokken en heldere luchten daalt af in bloedvergieten wanneer een koninklijk huwelijk wordt onderbroken door enkele ongenode gasten. Een bende huurmoordenaars vaart een overvolle kathedraal in net na prinses Toki van Kamza en haar toekomstige ridder, Zack, wisselen geloften uit. De bruidegom wordt dodelijk gewond achtergelaten terwijl de ingetogen Toki binnen een bereik vliegt en transformeert in haar vurige alternatieve persoonlijkheid, Towa. Ze maakt snel werk van de aanvallers en draait vervolgens de tijd terug in de hoop haar verloofde te redden.
Het verhaal is niet zo serieus of opwindend als het aanvankelijk doorgaat. Na de griezelige opening gaan de bochten voor de jocose en alledaagse. Tijd en eeuwigheid probeert een romantische komedie te zijn, maar ondermijnt zichzelf bij elke draai met pijnlijk grof schrijven. Grappen worden gebruikt als een kruk om te helpen langs een nogal banale plot, maar ze zijn bijna altijd sophomoric en herhaald tot het punt van uitputting. Zelfs als ze er de eerste keer in slagen om een grijns te verzamelen, zullen de meeste spelers waarschijnlijk moe worden van Tijd en eeuwigheid is al snel humor.
De karakters doen het niet beter. De cast is bevolkt met tropen en anime cliches die nooit meer diepte kunnen bieden dan hun tweedimensionale personagemodellen. De mannelijke hoofdrolspeler is verreweg de ergste dader. Zack wordt per ongeluk samen met Toki en Towa terug in de tijd vervoerd. In een humoristische draai zit zijn ziel gevangen in het lichaam van Drake, de huisdierendraak van de prinses. In het begin is het grappig om de mannelijke hoofdman te zien ontmannen. De schoen bevindt zich aan de andere voet terwijl de heldin op pad gaat om haar verdoemde man te redden. Zack gebruikt zijn nieuwe positie echter al snel in zijn voordeel. Hij onthult zichzelf als een onwaarschijnlijke viezerik en besteedt het grootste deel van het spel aan het proberen een glimp van Toki in bad op te vangen of naar haar rok te turen.
De gameplay dreigt op zijn minst interessant te zijn. Gevecht is actiegericht, ritmisch en soms zelfs vermakelijk. De gevechten vinden plaats op twee vlakken waar Toki of Towa op afstand vijanden neerschieten met een geweer of een gevecht aangaan met een mes in de hand. Vechten komt in feite neer op het ontwijken van links en rechts om vijandelijke aanvallen te vermijden, terwijl je ze doorspekt met eigen salvo's en schuine strepen. Normale aanvallen dragen bij aan een speciale meter die kan worden gebruikt om krachtigere aanvallen te ontgrendelen die in de loop van de campagne worden ontgrendeld.
buitenste verbinding versus volledige buitenste verbinding
Toki en Towa hebben elk hun eigen unieke vaardigheden, die zowel actief als passief zijn, waaronder verschillende spreuken, speciale aanvallen en gevechtsbonussen. Soms, vanwege elementaire sterke en zwakke punten, is de ene persoon beter geschikt om een bepaalde vijand te verslaan dan de andere. Helaas kunnen spelers niet vrij schakelen tussen de heldinnen en moeten ze grinden om een level omhoog te gaan en te transformeren.
Gevecht is het hoogtepunt van de ervaring, maar het heeft absoluut zijn grenzen. Nadat het aanvankelijk aantrekkelijk was overgekomen, verliest het uiteindelijk zijn glans. Tijd en eeuwigheid is een korte ervaring, voor zover het rollenspelgames betreft, en de ontwikkelaars lijken dit te compenseren door de ervaring te verlengen met haalmissies en vervelende gevechten vol vijanden met belachelijke hoeveelheden gezondheid. Uiteindelijk wordt vrijwel elke willekeurige ontmoeting een uitputtingsslag waarbij doorzettingsvermogen en constitutie belangrijker zijn voor overwinning dan strategie of vaardigheid.
Grafisch is het een allegaartje. De handgetekende personages zien er prachtig uit totdat je ze in beweging ziet. Tijd en eeuwigheid verspilt dit heldere, ongelooflijk gedetailleerde kunstwerk met onhandige animatie. Het ziet er ongemakkelijk uit en gezien het feit dat esthetiek een van de belangrijkste verkoopargumenten van de titel was, hopen diegenen die op een rollenspel hopen dat het beste lijkt op een volwaardige anime.
Omgevingen zijn saai, eentonig en dunbevolkt. En doelen worden duidelijk aangegeven op de kaart, waardoor spelers geen reden hebben om kerkers te verkennen. Vijanden zien er net zo mooi uit als de hoofdcast, maar hebben ook last van herhaling omdat ze grotendeels uit paletruilversies van dezelfde ontwerpen bestaan. Vrijwel elk facet van het project voelt slap en haastig opgebouwd. Het is vreemd dat zoiets ambitieus ook zo lui kan zijn.
De audio lijkt tenminste het einde van het koopje te houden. Op de typische NIS America-manier krijgen spelers de keuze tussen Japanse en Engelse vocale nummers, die beide solide zijn. De soundtrack is geschreven door de beroemde componist Yuzo Koshiro, die een passende, maar ietwat vergeetbare score oplevert.
Tijd en eeuwigheid is een gemiste kans. Het uitgangspunt van een Japans rollenspel dat eruit ziet en aanvoelt als een interactieve anime, is degelijk. Maar deze game is allesbehalve geluid. Een vapide verhaal, irritante karakters en enorm veel niet-gerealiseerd potentieel wacht op hen die vallen Tijd en eeuwigheid Het glanzende fineer.
converteer youtube gratis naar mp4 online
