review dillons rolling western
Gaan, gaan, Goron
Dillon's Rolling Western en het is vervolg, The Last Ranger , zin om bonusinhoud te knippen The Legend of Zelda: Majora's Mask . Dillon, de titular protagonist van de serie, heeft bijna identieke bewegingen als Goron Link. De driedaagse structuur van de game en de constant lopende klok in de game doen ook sterk denken aan majora's . Dillon's deelt zelfs het onderliggende contrast tussen schattige ontspannen tijden, en gevoelens van angst opgeroepen door een schijnbaar nooit eindigende bedreiging.
Je doel erin Dillon's is om een groot gebied te doorkruisen en indringers zo snel en efficiënt mogelijk af te weren voordat ze enkele koe-achtige beesten stelen. Doet me veel denken aan het side-game 'UFO-jacht' Majora's masker , zij het met een heel andere set hulpmiddelen. Dillon krijgt zelfs een Zelda -stijl jingle en animatie wanneer hij een schatkist opent.
Majora's masker is een van mijn favoriete spellen ooit. Dat had moeten lukken Dillon's en dit vervolg een gemakkelijke slam dunk. Helaas kwamen Nintendo en Vanpool gevaarlijk dicht in de buurt van het verpesten.
Dillon's Rolling Western: The Last Ranger (3DS eShop)
Ontwikkelaar: Vanpool
Uitgeverij: Nintendo
Uitgebracht: 11 april 2013
Adviesprijs: $ 10,99
The Last Ranger gaat grotendeels over snelheid. Je kunt lopen als je wilt, maar het is zelden een goed idee. Het is beter om altijd op topsnelheid rond te rollen, alle middelen te verzamelen die je kunt voordat de zon ondergaat, en je eigendommen te beschermen tegen kleine rockjongens 's nachts voordat ze al je spullen kapot maken. Je aandacht balanceren tussen het macrospel (bewustzijn van het verstrijken van de tijd en de locatie van items / vijanden / bondgenoten in een groter gebied) en het microspel (zo snel en efficiënt mogelijk door de onmiddellijke ruimte navigeren) is het sleutelbegrip . Die balans creëert een behoorlijk interessant intern conflict voor de speler tussen focussen op het hier en nu, terwijl hij ook vooruit plant. Hoe beter je beide dingen tegelijkertijd kunt doen, hoe groter de kans dat je overleeft.
Het is een interessant idee dat met veel vertrouwen wordt geleverd. De graphics zien er indrukwekkend uit voor een eShop-titel van $ 11, de art direction is zowel humeurig als uitnodigend en de muziek is de juiste mix tussen niet-opdringerig en pakkend. Deze schattige, maar serieuze oude cartoonwereld in het westen doet er goed aan om de onderliggende thema's van het spel te weerspiegelen: genieten van het moment terwijl je wordt gedreven door de angst en wanhoop van een wilde wereld waar de veiligheid nooit constant is. Het is het beste rang spel nooit gemaakt.
beste China VPN
Net als in de eerste game zijn er coole power-ups te ontdekken of te kopen voor Dillon, en strategisch geplaatste gevechtstorens bezaaid over het strijdveld. The Last Ranger geeft je ook de mogelijkheid om samen te werken met mysterieuze rangers. De ranger-dynamiek brengt meer op tafel dan alleen een A.I. coöperatieve partner. Het biedt ook een paar verrassingen, nieuwe gameplay-elementen (die ik niet voor je wil verwennen), wat extra verhaal en een gevoel van moordende cultuur voor deze wereld van schattige pratende dieren. Ook nieuw in het vervolg is het treinsysteem, waar je de taak hebt om een tijdje te stoppen met het beschermen van stilstaande dorpen en in plaats daarvan een rollende stoomtrein te bewaken. Je een bewegend doelwit geven draagt bij aan de spanning, maar het voelt niet wezenlijk anders.
Problemen duiken ook op met de interface. De bedieningselementen zijn aanvankelijk contra-intuïtief, omdat de setup van de combat overworld totaal anders is. Dit slaat nergens op, want op zowel de overworld als in de strijd doe je nog steeds dezelfde rolbeweging met behulp van het touchscreen. Je moet gewoon de richting van die beweging op een totaal andere manier regelen. Het spel legt dit ook niet uit, waardoor ik het spel de eerste tien minuten of zo verkeerd speelde.
open source besturingssystemen voor pc
Als je ze eenmaal onder de knie hebt, lenen de bedieningselementen zich behoorlijk goed voor het ontwerp. Het gebruik van het aanraakscherm, het cirkelblok en de L-trigger (die kan worden omgedraaid voor linksen) geeft je alles wat je nodig hebt. Hoewel gestroomlijnd, kun je nog steeds coole combo's trekken in een gevecht en een gevoel van afwisseling voelen in het doorkruisen van de omgeving. Het werkt geweldig als de vaste camera in het gevechtsscherm geen vijanden voor je verbergt, wat vrij vaak is.
Dan is er de verveling. Er zijn een paar vijandelijke types, maar je zult veel te veel tijd besteden aan het nemen van de variaties van dezelfde relatief weerloze rockjongens keer op keer. Hetzelfde geldt voor de niveaus van het spel. Elk veld leent zich voor zijn eigen unieke strategieën en cosmetische verschillen, maar het gevoel van gelijkheid begint vrij snel, ongeacht.
Dat wordt verergerd door het straffende replay-systeem. Als je het heel erg verpest (wat waarschijnlijk een behoorlijk bedrag zal gebeuren omdat de game is ontworpen om je te verleiden om af te gaan), moet je misschien tien of meer minuten content opnieuw spelen om je fouten te corrigeren. Hoewel het leuk is om jezelf te zien verbeteren in het proces om mislukkingen uit het verleden in totale overwinningen te veranderen, is het niet altijd bevredigend genoeg om het gevoel terug te krijgen dat je voedsel krijgt dat je al hebt gekauwd en ingeslikt.
Zoals veel country muziek, The Last Ranger lijdt af en toe repetitief en te simplistisch. Gelukkig is het zeer goed uitgevoerd, besmettelijk en vol met veel persoonlijkheid. Als je af en toe een burst van 20-30 minuten speelt, word je deze compositie misschien nooit beu, maar als je dit album met outlaw-gordeldierhits probeert te marathon, zul je in de verleiding komen om het ding voorgoed neer te leggen.
