review devil may cry 5
beste muziek mp3-downloader voor Android
Terug naar demonische wortels
Ik zal nooit een gesprek vergeten dat een van onze lezers heeft gehad met iemand die op was Devil May Cry 5 na de onthulling. Hun reactie op een ander lid van de gemeenschap die zich verbrand voelde DmC : 'Mate, er is een gigantisch monster dat auto's eet met zijn borst in de trailer, het spel komt goed'.
Hoe gelijk hadden ze.
Devil May Cry 5 (PC, PS4, Xbox One (beoordeeld op een Xbox One X))
Ontwikkelaar: Capcom
Uitgever: Capcom
Uitgebracht: 8 maart 2019
Adviesprijs: $ 59,99
Devil May Cry 3 is nog steeds de gouden standaard voor actiespellen en ik zal even de tijd nemen om je te vertellen waarom.
Kom uit de noodlottige Devil May Cry 2 en opgezadeld met regietaken nadat de oorspronkelijke stoel was overboord gegooid, had Hideaki Itsuno iets te bewijzen. Hij ging helemaal op voor de derde inzending en pakte zoveel verschillende concepten in dat het bijna overweldigend maar toch bevredigend was als je ze eenmaal had uitgezocht. Het tempo was kort en bondig, door de prequel-verwaandheid kon het team spelen met eerder bedachte noties van de serie, en bij lancering was het een van de meest uitdagende actiegames ooit uitgebracht (later werd onthuld dat oorspronkelijk in het Westen de standaard moeilijkheidsgraad van 'normaal' was eigenlijk 'hard' van Japan). Het was de perfecte storm voor een actie-entry die volgens mij alleen is benaderd door de Bayonetta serie.
DMC3 was schijnbaar het toppunt van actie en Itsuno kon het niet overtreffen met zijn volgende poging. Hoewel Devil May Cry 4 was op punt mechanisch, sloeg het uit het park met twee verschillende karakters, het leed aan een ongelijke campagne met tonnen backtracking. Devil May Cry 5 voelt als een oprechte reactie op die klachten naast een besprenkeling van de geheime saus die de derde inzending zo geweldig maakte, overgoten met een stevige portie origineel werk. Zelfs het menu klinkt vanaf het begin (zoals de 'boem ... Devil May Cry' voice-over) helpt de toon te zetten.
Een toon, geest, die bekend is, maar welkom: een demonische kracht terroriseert de wereld en een groep demonenjagers moet deze stoppen. Het is eenvoudig en dient in feite als een apparaat om de hele bende (Dante, Nero, Trish, Lady, plus nieuwkomers Nico en V) in de schijnwerpers te zetten om een groot kwaad te verslaan. Met kenmerkende komische elementen en ingebakken absurde stijl voelt het authentiek, alsof je onderweg bent. Devil May Cry 5 is net zo overdreven als de serie altijd is geweest zonder zichzelf te serieus te nemen: het is de meest voor de hand liggende deugd die in het verleden langs de weg is gezet. Ook nieuwe spelers mogen zich niet verloren voelen. Niet alleen zijn de vier voorgaande kernverhalen relatief eenvoudig uit te leggen, maar er is ook een tekstcrawl 'geschiedenis van de serie' film te bekijken vanuit het hoofdmenu. Laat me echter duidelijk zijn: als je iets verbluffends of genrebepalend verwacht, hoef je misschien niet in deze trein te stappen. Dit is een old school-minded Bayonetta -achtige actie ravotten die zich niet meer voordoet.
Je belangrijkste tritagonist is Nero van Devil May Cry 4 met wat nieuw geslagen gimmicks. In plaats van zijn nu ontbrekende arm kan hij 'Devil Breakers' gebruiken, slimme tijdelijke junker-items die zo kwetsbaar zijn dat ze onmiddellijk breken. Ze zijn zo goedkoop gemaakt dat ze uit elkaar vallen als je hun ultieme kracht gebruikt, ze gebruikt om te ontsnappen aan een vijandelijke combo of te grijpen, of een keer wordt geraakt terwijl je hun macht hanteert (Punch Line, een raketvuist die rondvliegt en doet zijn eigen ding, is mijn favoriet). Om het feit dat je armvrij bent nadat ze allemaal in stof zijn gemalen, goed te maken, heeft Nero ook een katrolsysteem om kleinere vijanden te grijpen of zichzelf dichter bij grote te brengen.
Al deze vaardigheden doen het beter om spelers in de strijd te houden dan de zijne Devil May Cry 4 kit. Nero kwam echt tot zijn recht nadat ik een vijand tegen een muur had gesmeten en ze toen snel teruggooide en in de grond boorde. Toen ik met Nero begon te klikken, realiseerde ik me dat zijn Devil Breakers volledig vervangbaar zijn. Het heeft geen zin om ze vast te houden als je het ontwijken eenmaal onder de knie hebt: houd de vonken gewoon rond. De verbeterde focus van Nero voelt deze keer rechtvaardiger aan.
Dan is er de Adam Driver-ass V. Hij ziet eruit als een totale saai, maar zijn wiscracking pratende vogel regeert en dat geldt ook voor zijn hele vechtlust. Zijn hele ding is dat zijn volgelingen (een variërende vogel, een melee panter en een gigantische kolos bestuurd door zijn super meter) vijanden voor hem sloeg, waarna hij ze afrondde met zijn magische stok. Ik vind het vet! Je kunt je wezens besturen terwijl je andere acties met V uitvoert, zoals het initiëren van een meer uitgesproken schaduwontwijking of het lezen van poëzie (serieus) om zijn supermeter (Devil Trigger) op te laden.
Diezelfde meter kan minions op een 'EX'-manier power-up geven als een bepaalde strategie gunstig is, waardoor je je handmatig kunt aanpassen terwijl je het slagveld als een soort commandant onderzoekt. Zijn dagvaarding heeft combo's en multi-directionele vaardigheden, dus je spamt ze niet alleen of laat ze vechten. Er gaat niets boven surfen op een donkere nimbuswolk terwijl je onafhankelijk je minion-vogel bedient om projectielen te schieten.
Wat Dante betreft, keren alle vier van zijn stijlen (de snelheidsgerichte Trickster, melee-centrische Swordsman, ranged Gunslinger en verdedigingsgerichte Royal Guard) terug en zijn hot-swappable, maar deze keer met nieuwe wapens op sleeptouw. Cavaliere, de motor in bijna alle aanhangwagens, is eigenlijk een set van dubbele kettingzaagbladen: in combinatie met de Swordsman-stijl kan hij ermee de strijd in en slijpen vijanden. Een andere, een cowboy-achtige kracht die ik hier niet zal bederven, is een van de meest unieke in de Devil May Cry universum. Uit een serie die ooit de doos van Pandora heeft opgevat als een aktentas vol eindeloze wapens, heeft de bewapening gelijk op het geld.
De stijlen van Dante staan echter echt centraal, omdat de swaptechniek weer perfect werkt. Het ene moment loop je misschien rond de geweren om een menigte weg te houden, dan ruil je naar de zwaardvechter om een grote dreiging te isoleren, en dan in een halve seconde gas geven aan Royal Guard om een aanval perfect te pareren, de kracht van de slag terug te gooien en gebruik Trickster om weg te schieten en terug in gevechten te stromen met een teleport.
sql interviewvragen met antwoorden pdf
V en Dante (die hun eigen vaardighedenbomen hebben) waren game-changers voor mij in de zin die ze namen Devil May Cry 5 naar het volgende niveau, respectievelijk met nieuwe en old-school gedachtentreinen. Dit alles is aanwezig tijdens het proberen te beheersen Devil May Cry 's combo-systeem (dat helemaal tot SSS-Stijl gaat, terwijl je onderweg meer intense muziek ontgrendelt), een soort minigame bovenop louter overleven. Dit is een serie met een beschimpingsknop, gewoon om je score te verhogen: niet iets dat je vaak ziet. De stijlvolle focus is gedeeltelijk waarom Devil May Cry is nog steeds relevant.
Vijandelijke variëteit wordt snel pittig. Eerst vecht je met wat vervelende insecten, duel dan met grimmige maaimachines met doornige kronen en vervolgens berserkers met dubbele kap. Bosses zijn gedenkwaardig en formidabel, en verschillende zijn in mijn geheugen geschroeid met de beste van hen. Devil May Cry 5 De omgevingen zijn even indrukwekkend en de RE Engine bedient de serie goed. In sommige gevallen kunnen vloeren uitvallen, wat leidt tot nieuwe zones, en er zijn enkele echt uitgestrekte gebieden waar je gevechten op de achtergrond kunt zien. Het is het soort spel dat op indrukwekkende wijze gebruik maakt van de fotomodus.
Teruggaan van DMC4 wordt geschuwd voor verschillende perspectieven voor verschillende niveaus, die gelukkig optioneel zijn voor voltooiing (lees: fasen waarin u een personage kunt kiezen, hoeft slechts eenmaal te worden verslagen, dat is rad). Laadtijden zijn relatief kort en pacing is vanaf het eerste moment op punt. Er is niet veel saaie expositie en vrijwel iedereen wordt meteen door de hoofdschurk getrapt (die niet eens de moeite neemt om van zijn troon te komen), zonder een overweldigend gevoel van 'power-up' voor eeuwen om hem weer aan te nemen; meer als een algemene motivatie en een doel dat het verhaal voortstuwt.
een EPS-bestand openen in Windows
Mijn klachten zijn weinig en ver tussen, en een van hen is ingewikkeld. Er is een heel kort (zoals enkele minuten als je weet wat je doet) 'boss rush' type niveau met drie ontmoetingen. In het begin was ik verbijsterd over de gebruikelijke opneming ervan, maar nadat ik het had uitgezocht, maakte ik er korte metten mee en accepteerde ik hoe het in het grote geheel past. Dan zijn er de Red Orbs (die je gebruikt om alles te kopen, van items tot vaardigheden tot revives, bovenop de traditionele 'extra life' Gold Orbs). Weet je nog toen werd aangekondigd dat Capcom geld verdiende aan de valuta van het spel? Dit is die discussie.
Kortom, u kunt rode orbs in bulk kopen, zelfs op het moment van overlijden om te laten herleven. Het is raar, in een 'Xbox One-lancering' type weg terug toen het als nieuw werd beschouwd en toen niet eens vloog. Als je een hekel hebt aan de gedachte dat ze zelfs worden opgenomen, kun je overslaan, ik zal niet beledigd zijn. Maar voor de rest van jullie die zich afvragen of ze invloed hebben op natuurlijke vooruitgang, zou ik 'nee' zeggen. Niet één keer had ik het gevoel dat ik niet genoeg bollen verdiende om te kopen wat ik wilde en voelde de progressie ongeveer gelijk aan de rest van de serie. Als je absoluut alle vaardigheden (inclusief enkele van de eindspelmogelijkheden) wilt, moet je de campagne minstens twee keer doorlopen in twee verschillende moeilijkheidsinstellingen: dat is niet veranderd.
Nadat de campagne is voltooid, kun je al je vaardigheden behouden voor alle drie de personages, plus een extra eindspelkracht die de manier waarop een van hen speelt volledig verandert. Ik begon me een weg te banen door Son of Sparda (hard) zodra de gordijnen vielen zonder enige vorm van vermoeidheid (die optionele karakterniveaus zijn geschikt voor herhalingen). Er zijn ook tal van geheimen te vinden (inclusief inventieve met trucs zoals het opblazen van muren met V's Devil Trigger minion) en extra moeilijkheden. Bij de lancering wordt dual-audio ingebouwd en de klassieke Bloody Palace-modus (challenge rooms) arriveert volgende maand. Het voelt compleet.
Ik ga spelen Devil May Cry 5 weken vanaf nu op korte termijn en jaren vanaf nu op lange termijn. Dit is het soort verfijnde gekke actiegame die het genre verdient.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
