starfields weergave van de aarde is vreemd emotioneel
vr-headset voor pc en ps4
Welkom bij urf!
Het lijkt een beetje vreemd dat ik daar elke keer zou willen doorbrengen Sterrenveld een bezoek aan de aarde. De mensheid heeft grote ogen en droomt ervan nieuwe planeten te ontdekken en boerderijen tussen de sterren te koloniseren. Onze sciencefictionteksten lopen over van de verheven mogelijkheden om onze thuiswereld achter te laten en elders een toekomst te zoeken.
Toch was ik geïntrigeerd. Ik kende het achtergrondverhaal van de aarde – of tenminste Sterrenveld ‘s versie ervan – dus ik had niet veel hoop op het zien van enig detailniveau. Ik had bijvoorbeeld niet verwacht dat ik in mijn straat zou belanden en zou zien hoe Bethesda mijn huis had gemodelleerd. Dit is niet het geval Microsoft Flight Simulator , ten slotte.
Maar toch wilde ik zien hoe het eruit zag. Ik wilde zien wat voor resultaat een van 's werelds grootste ontwikkelaars van videogames voor de mensheid in petto had.
Zo landde ik op aarde. Brazilië eigenlijk. Een bizarre keuze voor iemand die zijn hele leven (bijna 40 jaar) in Groot-Brittannië heeft gewoond en er nog nooit een voet in heeft gezet elk van Amerika. Maar het maakte niet uit. Waar ik mee werd begroet was een desolate vlakte van niet-leven, een dorre uitloper van wat ooit ons collectieve huis was.
Toen werd ik getroffen door een paar gedachten.
De profetische manier Sterrenveld toont de aarde
Allereerst begrijp ik dat deze versie van onze planeet dat wel heeft iconische monumenten je kunt het bezoeken, ook al is het nu verwoest. Mijn tijd op aarde in de game was echter kort, dus ik kreeg niet de kans om herkenbare of historisch belangrijke gebouwen te zoeken.
Wat ik erin zag Sterrenveld had gemakkelijk elke andere plek dan de aarde kunnen zijn. Wat Bethesda betreft is de aarde in de toekomst bijna een niet-entiteit, een speler die de universele speeltuin heeft verlaten. Dit is, bij gebrek aan een betere uitdrukking, een grimmige realiteit die Todd Howard en zijn team nodig achtten om te verwezenlijken.
Het is niet mijn bedoeling dat dit artikel een prekerige waarschuwing is over de onvermijdelijkheid van klimaatverandering. Populaire fictie kiest er echter vaak voor om de aarde in de toekomst af te schilderen als een planeet die niet langer bewoonbaar is. Sterrenveld Het leek ons passend om ons huis in te richten als een huis dat slechts 50 jaar bewoonbaar was voordat de atmosfeer verdween in de wrede duisternis van de ruimte.
Om Sarah Morgan te citeren: “De aarde is nu min of meer een stofbal.”
En dat is precies wat ik zag. Om het punt echt duidelijk te maken, verhuisde ik mezelf naar wat vroeger Groot-Brittannië was. De uitkomst was hetzelfde. De enorme leegte, een soort visuele voorspelling van wat ons lot hier op de echte aarde te wachten staat. Er was niet eens een Wetherlepels dichtbij.
Ik heb misschien al een paar biertjes gedronken, maar uit mijn ruimteschip stappen op een planeet die ik had moeten herkennen – om vervolgens te worden begroet met een radiaal vlak van niets – was ontnuchterend. Zelfs als er geen sprake zou zijn van klimaatverandering, levert het zien van een gefictionaliseerde facsimile van je thuiswereld gereduceerd tot een stofbal een gevoel van isolatie op dat moeilijk echt over te brengen is in andere media.
Mijn karakter heeft geen link met de aarde
Vanuit verhaalperspectief heeft mijn personage nooit een planeet gekend die de Aarde heet. Wat hem betreft is de aarde gewoon een rotsbal die in het stille gezoem van de ruimte zweeft. Met weinig informatie afgezien van een korte samenvatting gegeven door Sarah Morgan, is dit ooit de thuisbasis van ieder bestaand menselijk wezen slechts een deel van de bredere geschiedenis.
Voor ons is de aarde hier in werkelijkheid de identiteit van de mensheid. Zonder deze planeet hebben we er geen meer. Toch zal mijn karakter nooit de gruwel hiervan kennen. De schijnbaar eindeloze stukken land die ooit belangrijk waren voor de aarde zijn precies dat. Ze hebben geen enkele emotionele betekenis voor de hoofdpersoon van het spel.
Dat is op zichzelf een heel plechtige gedachte. Alles wat we sinds mensenheugenis hebben gedaan (inclusief spelen Sterrenveld ) is op aarde gedaan, in feite een product ervan. Elk kunstwerk, elke natuurramp, elke herinnering die we hebben, komt van deze planeet. Het is letterlijk vreemd om te denken dat dat niet het geval is.
Voor mijn personage (wiens naam Ring Ding is omdat ik het rollenspel duidelijk heel serieus neem), is er geen enkele kennis over wat er is gebeurd tijdens het bewind van de mensheid. De hele geschiedenis tot aan het moment dat we de planeet verlieten, bestaat in de herinnering van iedereen die het spel speelt, maar niet in de zijne.
Het is de geschiedenis die culmineert in wie we zijn, of we dat nu leuk vinden of niet. Ring Ding zet voet op een leeg deel van een levenloze wereld zonder context, ook al maakt hij deel uit van die lijn. En al dat bewijsmateriaal – behalve in boeken – is verdwenen. Geschiedenis is geschiedenis, en mijn karakter weet het niet eens.
Er is hier een conflict; spelen als mens en toch volledig buitenaards zijn terwijl je op aarde bent. De emotionele betekenis van deze ooit bewoonde planeet gaat voor iedereen verloren Sterrenveld wie bezoekt. Zelfs als dit het beginpunt van de mensheid is, zorgt het ontbreken van een directe link of context voor een ontkoppeling die bij ons niet tot uiting komt.
Ring Ding is een buitenaards – maar toch menselijk – wezen, dat een recreatie bezoekt van iets waarvan ze zich terloops nauwelijks bewust zijn. Iedereen die tegenover een menigte mensen heeft moeten toegeven dat ze nog nooit een Star Wars film kent dit gevoel waarschijnlijk.