review the magic circle
gratis computerback-upsoftware op externe harde schijf
Het medium is de boodschap
De magische cirkel is een spel dat zich in een spel afspeelt, waarbij je de regels buigt en overtreedt om er weer een geheel nieuw spel van te maken. Dit alles dient om een meta-contextuele uitspraak te doen over de game-industrie en de spanning tussen de maker en het publiek.
Ben je daarna nog steeds bij me? Dan ben je waarschijnlijk De magische cirkel de doelgroep.
De magische cirkel (PC)
Ontwikkelaar: vraag
Uitgever: vraag
Adviesprijs: $ 19,99
Uitgebracht: 9 juli 2015
De magische cirkel (de eerder genoemde meta-game in deze real life-titel) is het geesteskind van Ishmael 'Starfather' Gilder. Het langverwachte vervolg op zijn geliefde fantasiespel 20 jaar in de maak, bespot als vaporware door tegenstanders en door zijn fans gezien als de heilige graal. Een monochromatische fantasiewereld (dat was naar noodlot -achtige sci-fi-game voor de eerste tien jaar van ontwikkeling) en waarschijnlijk de slechtste game ooit gemaakt. Totdat je meekomt dat is.
Ingevoegd in het spel als een naamloze play-tester, zie je het drama voor je uitkomen. Een wereld gemaakt van patchwork-fixes en tijdelijke activa, terwijl de ontwikkelaars, voorgesteld als gigantische zwevende ogen, boven ons opdoemen en dingen veranderen met een bevlieging. Als het project niet al was gedoemd door constante herontwerpen, te grote ego's en kruipen van functies, nemen dingen een surrealistische wending wanneer iets reikt naar je uit. Iets dat leeft in het spel. Iets dat vaag sinister lijkt, met zijn eigen agenda, een bijl om te grinden tegen 'de goden' zoals hij de ontwikkelaars noemt.
Wat is het? Een ongebreidelde A.I. dat is op de een of andere manier diep gegroeid in de puinhoop van code? Een machinegeest? Je ontdekt de precieze aard ervan pas vrij diep in het spel, en zelfs dan is er ruimte voor interpretatie. Wat belangrijk is, is wat het je laat zien, hoe je elleboog diep in de ingewanden van de code kunt krijgen en het naar je wens kunt herschrijven. Hoe een eenvoudige maar krachtige editor te gebruiken om de benen van het ene wezen af te nemen en op een ander te plakken. Hoe verander je een vijand in een vriend in een vijand van je andere vijanden. Hoe de wereld opnieuw vorm te geven aan uw ontwerp.
Dan laat hij je los, een poltergeist in de programmering, hacking in functies, herleeft gesneden content. Soms speel je de rol van een technologische necromancer, zoek je inhoud in de limbo van vaporware en sleep je deze terug naar het spel. Vaker ben je Dr. Frankenstein, die stukjes en beetjes van schepsels scheurt en weer aan elkaar naait om je eigen mooie kleine monsterbaby's te maken. Het resultaat heeft een aangenaam effect, satellietschotels en stukjes sterschepen die uit de clichéburchtwanden van Ishmeals opus steken, een leger van bewapende champignonmannen die je volgen.
de beste muziekdownloader voor Android
Zodra de tutorials voorbij zijn en het nogal onorthodoxe uitgangspunt is gevestigd, opent het middelste deel van het spel een zandbak waarin je puzzels kunt oplossen en indirect monsters kunt verslaan door alle regels te overtreden. De flexibiliteit van de editor, wat je hier kunt doen met een paar verwisselde vaardigheden, een kleine gedragsverandering daar, is verbazingwekkend. Veel van de puzzels (zoals ze zijn) kunnen op zoveel manieren worden opgelost dat ik bijna altijd niet zeker wist of ik het op de 'juiste' manier deed, of dat ik gewoon dingen boog en brak totdat de stukjes allemaal vielen waar ik hoopte dat ze zou doen. Ik hou van dat gevoel, het is mooi als games die zelfverzekerd genoeg zijn om dat niet alleen te laten gebeuren, maar de speler ook applaudisseren.
Er is een lichte toon in de hele zaak. De verschillende ontwikkelaars zijn spraakzaam, met enkele geweldige uitvoeringen van James Urbaniak (beter bekend als Dr. Venture uit de Venture Bros. ), Ashley Burch en anderen. Er zijn audiodagboeken om te ontdekken, ontwikkelaarcommentaren van een ter ziele gegane versie van het spel om te verzamelen en logboeken met details over het bloedbad van het verspreidingsproces, die niet alleen onthullen wat een komedie van fouten De magische cirkel is geworden, maar ook de verschillende neurose en gebreken van de teamleden.
De komische toon van het schrijven en de uitvoeringen komen meteen terug in de gameplay. Domme beslissingen zijn er in overvloed, zoals de ontwikkelaars (de echte) altijd met het leuke idee gingen in plaats van met de gemakkelijke of duidelijke. Er is bijvoorbeeld geen bovengrens aan het aantal schepsels dat je tegelijkertijd om je heen kunt volgen, dus dingen kunnen en zullen waarschijnlijk gemakkelijk in chaos veranderen als je rondloopt met een vuurspuwende dierentuin achter je aan. Evenzo zijn er geen grenzen aan hoe je vaardigheden kunt verwisselen, dus het is gemakkelijk om echt belachelijke wezens te maken, zoals een vliegende demon-puppy met een railgun-mond.
Maar afgezien van de voor de hand liggende circus-show van zaniness, zijn er tonnen kleine grappen en slimme knipogen. Kleine details zoals het oppakken van kopieën van je eigen avatar om je gezondheid te verbeteren (voorgesteld door tijdelijke kunst die eruitziet als een cilinder met armen). Elk wezen dat je hackt een nieuwe naam kunnen geven, zodat je je eigen plezier kunt maken. Op een gegeven moment veranderde ik de naam van het spel in ' Duke Nukem presenteert The Magic Circle en ik giechelde mijn handwerk af en aan voor de rest van de nacht.
Het is gewoon leuk om erin te sleutelen. De doelstellingen van de game zijn opzettelijk vaag - je moet de controle over de titel wegnemen van de huidige makers, hoe je dat zou moeten bereiken als een lichaam zonder lichaam in de game is dat niet duidelijk ingedeeld - maar dat hoeft niet zo te zijn. Het verkennen van de half gebouwde wereld van De magische cirkel , dit zielige ding, gemarkeerd met de zichtbare littekens van ontwikkelingsnotities, overblijfselen van verwijderde inhoud die er nog aan vastklampen, conceptkunst die haastig over de naden is gepleisterd, is het vlees van de ervaring. Eentje waar je niet doorheen wilt, zelfs als je precies wist wat je moest doen. En één, die zelfs met een gezonde hoeveelheid gek doen en experimenteren, te vroeg voorbij is. De sandbox is klein en als het spel zijn laatste hoofdstukken ingaat, komt het er niet meer op terug.
Terwijl De magische cirkel heeft een meeslepende derde act en een paar leuke verrassingen om naar de speler te gooien (soms met de bedoeling van schade), het is moeilijk om niet het gevoel te hebben dat het spel over het algemeen een beetje dun is. Hoewel de centrale verwaandheid leuk is, besteed je er niet zoveel tijd aan als je zou hopen. De looptijd is al kort en een groot deel ervan wordt ingenomen door monologen die af en toe vol zitten met lezingen en meerdere epilogen. Voor een spel dat gaat over grootse ideeën verraden door een wankele uitvoering, is het verleidelijk om het gebrek aan inhoudelijke inhoud uit te leggen als meer stiekem meta-commentaar, maar hoewel het idee me griezelig maakt, vind ik het niet goed genoeg om het spel een gratis entree.
Maar De magische cirkel gaat niet alleen over de gameplay, het heeft een boodschap. Veel te zeggen over hoe het is om games te maken in de moderne videogame-industrie. De nadruk die het op mensen legt, de onjuiste veronderstellingen die makers hebben over hun werk, en de ongetemde verwachtingen van een veroordelend publiek.
Ondanks dat het een commentaar op de industrie is, De magische cirkel is niet gauche genoeg om een specifiek doel uit te kiezen. Ishmeal is een composiet van verschillende gebrekkige, egoïstische ontwikkelaars die groot zijn in hype, wazig op details en altijd klaar staan om iemand anders de schuld te geven voor hun tekortkomingen. Er zijn tinten Molyneux in de mix, flikkeringen van Cage, een sprenkel van Garriot en een bedwelmende muskus van Romero om het af te ronden.
Coda, een fervent fan van Ishmeal's vroegere werken die zich een weg baant naar het team, vertegenwoordigt het nieuwe tijdperk van de deelnemende fan; De streamer, de wiki-editor, de supergeheime pre-beta fan-tester, en al het goede en zieke dat met die verschuiving gepaard gaat. Haar passie en eerbied voor de virtuele werelden waaraan ze haar leven heeft gewijd, is boeiend en zelfs een beetje vertrouwd - we zijn allemaal enthousiastelingen hier. Maar haar obsessiviteit en de pure gal van haar scheve prioriteiten worden al snel verontrustend. Onder alle vreugde van de fan-girl zit een sluw, smerig gevoel van onverdiende rechten en eigendom, het soort overdreven geïnvesteerde fan dat op een dag schaamteloze ego-strelende liefdesbrieven naar een ontwikkelaar stuurt en de volgende dag dun versluierde doodsbedreigingen.
Minder goed gedefinieerd is Evelyn Maze, een voormalige eSports-beroemdheid die ongewild gebonden is aan de zinkende boot van Ishmeal door contractuele ketens (een onhandige manier om haar strijdbaarheid uit te leggen terwijl ze de vraag ontwijkt 'waarom stopt ze niet gewoon?'). Ze vertegenwoordigt de 'games zijn voor het spelen' soort gamer die geen geduld heeft voor tussenfilmpjes en een honger naar competitie. Een filosofie die rechtstreeks botst met de visie van 'Starfather' op een verhaalzwaar RPG-garen zonder gevechten. Omdat Maze de onofficiële tweede in bevel is van de ongeorganiseerde hiërarchie van de studio (die lijkt te werken als een hippiecommune zoals gerund door Joseph Stalin) resulteert het constante gekibbel van haar en Ishmeal in veel gespoelde inspanningen en verwarring van de kant van de team, precies in lijn met enkele van de horrorverhalen die we hebben gehoord over de industrie de echte wereld.
En ergens daarbinnen ben je, tegelijkertijd gapenend naar het auto-ongeluk terwijl je er meer benzine op giet. Ben je gewoon een andere speler op deze wereld? Een ander soort maker? Saboteer je dit hele ding, of geef je het gewoon de scherpe kick die het nodig heeft?
Het probleem met praten over een game die als doel heeft te verrassen, is dat het moeilijk is om specifiek te zijn zonder de ervaring te verpesten. Maar ik garandeer dat er in de nabije toekomst veel inkt zal worden gemorst De magische cirkel . Het laatste derde deel van de game gaat naar een aantal rare plaatsen die moeten worden ontleed.
De boodschap is een beetje verward, met zoveel beschuldigende vingers die in zoveel richtingen komen dat ik zeker weet dat verschillende mensen radicaal verschillende conclusies zullen trekken over wat het allemaal betekent. Maar het is een bericht dat het horen waard is, en een wereld die het ontdekken waard is, als je geïnteresseerd bent in videogames en de mensen die ze maken.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
geautomatiseerde testtool voor webapplicaties