review onechanbara z2
Flirten met vooruitgang
Onechanbara Z2: Chaos is een spel dat zijn identiteit rond seks en geweld wikkelt zoals weinig anderen.
Dit is natuurlijk niets nieuws voor de serie. Styling zichzelf na exploitatiefilms, Onechanbara heeft meer dan een decennium overleefd door pronken met splijten en bloed, brutaal prioriteit geven boven alles.
De franchise lijkt geen verheven ambities te hebben en geeft er de voorkeur aan dichter bij zijn budgetvriendelijke wortels te hakken dan te evolueren naar iets dat zelfs op afstand doet denken aan een actiegame van de bovenste plank. In plaats van glinsterende graphics, eersteklas mechanica of zelfs een fatsoenlijk verhaal, Onechanbara richt zijn aandacht op zombieslachtende meisjes in krappe outfits en laat bijna al het andere aan de kant vallen.
Z2: Chaos hoewel Z2: Chaos is beter. Niet bijzonder goed, let wel. Maar nog beter.
top mp3-muziekdownloader voor Android
Onechanbara Z2: Chaos (PlayStation 4)
Ontwikkelaar: Tamsoft Corporation
Uitgever: XSEED Games
Adviesprijs: $ 39,99 (digitaal), $ 49,99 (detailhandel)
Uitgebracht: 22 juli 2015
Onechanbara Z2: Chaos , dat het directe vervolg is op een game die nooit op de westkust is uitgebracht, heeft een verhaal dat niet gemakkelijk te volgen is. In het avontuur springen, voornamelijk in media-res, moet je een beetje inhalen, stukjes dialoog samenstellen met informatie uit laadschermen en het bijbehorende kunstboek om echt een goed gevoel te krijgen voor wat hier aan de hand is.
Kortom, bekende gezichten Aya en Saki zijn niet bepaald de beste vrienden met nieuwkomers Kagura en Saaya. Afkomstig van rivaliserende clans, Banefuls en Vampirics, kruisten de duo's de zwaarden in de prequel, maar vinden nu dat ze een onwaarschijnlijke alliantie smeden om een wereldwijde uitbraak van zombies tegen te gaan.
Het daaropvolgende avontuur is niet bepaald meeslepend, maar het lokalisatieteam van XSEED heeft zijn best gedaan om een anders banaal scenario te bedekken. Gevecht is duidelijk de belangrijkste attractie hier, een gebied waar de serie enige vooruitgang heeft geboekt sinds haar laatste optreden in het Westen.
Het vechtsysteem is eenvoudig, maar heeft een paar rimpels. In het begin geeft het spel de speler in wezen de opdracht om knoppen te stampen, wat suggereert dat je op de vierkante en driehoekige knoppen hamert en ziet wat werkt. Een volledige lijst met aanvallen en combo's is te vinden in de menu's, waarvan er meer kunnen worden ontgrendeld tussen missies en beheerst in de oefenmodus.
Natuurlijk keert de kenmerkende bloedmeter van de serie terug. Terwijl je zombies verzendt, worden wapens steeds meer karmozijnrood, waardoor periodieke reiniging nodig is om effectief te blijven. Aan de andere kant van de medaille zal genoeg bloedbad personages in een razernij brengen, wat een piek in aanstootgevende kracht veroorzaakt ten koste van geleidelijk afnemende gezondheid. Je moet opletten, anders zal je de gevolgen ondervinden.
De vier hoofdrolspelers kunnen op elk moment in en uit de strijd worden getagd, die spelers op verschillende manieren in hun voordeel kunnen gebruiken. Het ene personage kan een combo instellen voor het andere, en omdat ze allemaal enorm verschillende movesets hebben, biedt deze vrijheid veel mogelijkheden. Een van mijn favoriete dingen om te doen was bijvoorbeeld een groep vijanden opsluiten in een van Saaya's langdurige kettingzaagaanvallen en vervolgens een ander personage inzetten om een verwoestende dubbele teammanoeuvre uit te voeren.
Helaas wordt de solide mechanica verspild aan een ecosysteem dat niet wordt behandeld met ergens in de buurt van hetzelfde zorgniveau. Onechanbara Z2: Chaos heeft een lineaire en repetitieve missiestructuur die spelers door gangen leidt en ze met regelmatige tussenpozen in arena's vergrendelt. In deze arena's moet je elke laatste zombie doden, omdat ze ad misselijk worden, totdat je mag passeren.
De meeste vijanden vormen op zichzelf geen bedreiging, maar vertrouwen in plaats daarvan op een groot aantal uitdagingen. Een eenzame zombie valt vaak niet seconden achter elkaar aan. Ze kunnen ook worden opgehangen op het terrein of spawnen buiten de gevechtszone, wat leidt tot een frustrerend minispelletje waarbij je gedwongen wordt verstoppertje te spelen met achterblijvers om door te gaan.
Dit wordt verergerd door het feit dat basisgrunts kunnen opgaan in hun omgeving. De visuals zijn overal, variërend van behoorlijk fatsoenlijk tot ronduit verschrikkelijk, met de zombie hordes en achtergrondafbeeldingen die duidelijk op de onderkant van de totempaal vallen.
De karakterontwerpen en de bijbehorende seksuele fanservice bevinden zich aan de andere kant van het spectrum.
Er zijn verschillende onzedelijke outfits die spelers kunnen ontgrendelen of kopen in het geval van het schaamteloze 'Strawberries & Banana DLC-kostuum', waarin de heldinnen net zo goed naakt kunnen zijn. Het is behoorlijk ontmoedigend dat dit is waar Tamsoft besloot om zijn inspanningen te concentreren, in plaats van het kernspel te verbeteren.
Deze game voelt alsof het tunnelvisie heeft; het is een product waarbij sommige aspecten van de ervaring ongelooflijk veel aandacht krijgen voor detail, terwijl anderen het gevoel hebben dat ze zijn opgetild uit iets dat in een koopjesbak uit het PS2-tijdperk is gevonden. Net zo vaak als ik merkte dat ik genoot Z2: Chaos vanwege zijn pulserende soundtrack of gladde gevechten waren er momenten waarop hij me in verlegenheid bracht, verergerde of verveelde.
Onechanbara Z2: Chaos had fatsoenlijk kunnen zijn, maar het lijkt inhoud te genieten van middelmatigheid.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
