review lost sphear
Land of the Lost
Je moet waarschijnlijk weten voordat ik deze recensie lees die ik overweeg Chrono-trigger een van de beste games ooit gemaakt, en Final Fantasy VI zit er niet ver achter. Er is iets aan deze late SNES rollenspellen waar ik steeds weer op terug kan komen, en naar mijn mening houden ze het behoorlijk goed, zelfs als je er niet bij was om ze te ervaren toen ze debuteerden.
Verloren Sphear is een opzettelijke terugkeer naar Square RPG's uit het late SNES-tijdperk, en het bereikt het doel om games uit het midden van de jaren 90 op te roepen die al eerder waren verschenen, terwijl het nog steeds leerde te leren van de 20 jaar game-ontwikkeling die ondertussen is gebeurd. Het probleem is dat het zoveel uit het verleden leent dat het niet echt iets vernieuwt dat het zichzelf kan noemen.
wat is de beste gratis muziekdownloader?
Verloren Sphear (PC, Switch, PS4 (Beoordeeld))
Ontwikkelaar: Tokyo RPG Factory
Uitgever: Square Enix
Uitgebracht: 23 januari 2018
Adviesprijs: $ 49,99
Na het verrassende succes van Dapper Standaard in 2014 heeft Square Tokyo RPG Factory opgezet als een afzonderlijke divisie, gericht op het maken van rollenspellen in de stijl van de 'goede oude tijd' van het bedrijf op de SNES en PlayStation. De eerste game die uit deze nieuwe divisie kwam was Ik ben Setsuna , een middellange RPG die vooral goed werd ontvangen. Het heeft goed werk geleverd door 16-bits mechanica in de moderne tijd te brengen, maar kreeg weinig kritiek vanwege een gebrek aan diversiteit als het ging om locaties en scenario's. Spelers raakten verveeld door het feit dat de hele game in een sneeuwveld leek plaats te vinden, en de visuals (hoewel mooi) veranderden nooit zo veel.
Verloren Sphear heeft geen last van dat specifieke probleem. De ontwikkelaars hebben misschien de kritiek gekregen dat hun vorige spel persoonlijk te veel wit had, en je belangrijkste zoektocht omvat het herstellen van kleur en vitaliteit in 'verloren' delen van de wereld. Deze worden weergegeven door onbegaanbare witte secties op de kaart en in kerkers, en door ze te voorzien van herinneringen laat je feest je passeren of communiceren met wat je hebt hersteld. Aan het einde van het spel is er bijna geen wit meer te vinden.
De visuals zijn heel mooi, met een enigszins vervaagde, pastel-impressionistische look door het spel heen. De 3D-modellen zijn eenvoudig en het maakt dat tussenfilmpjes een beetje als een poppenspel aanvoelen, maar dat vond ik een beetje leuk bij oudere RPG's. Je verbeelding vult de gaten wanneer acties worden geïmpliceerd in plaats van expliciet. Er zijn pixelrepresentaties van elk personage in de menu's waardoor ik me afvroeg hoe een volledig 2D RPG van Square er vandaag uit zou kunnen zien, maar de 3D-personages doen het werk. De muziek is ook heel aangenaam, meestal ingehouden piano en percussie die het spel een somber, melancholisch gevoel geeft.
invoeging sorteren dubbel gekoppelde lijst java
De held van het verhaal is Kanata, een jonge man met het unieke vermogen om verloren voorwerpen te herstellen, zolang hij een sterke herinnering kan associëren met de persoon, plaats of ding dat is verdwenen. Het grootste deel van de buit die je van verslagen monsters terugwint, heeft de vorm van verschillende soorten herinneringen, en Kanata kan ook meer leren over verloren voorwerpen door erover te lezen of door met NPC's te praten. De monteur deed me een beetje denken aan die van vorig jaar kokosnoot , waar mensen in het land van de doden vervaagden toen de levenden hen niet meer herinnerden.
Kanata's capaciteiten trekken al snel de aandacht van de lokale overheid, en hij wordt gevraagd om het rijk te helpen terwijl het probeert te achterhalen waarom plaatsen en dingen verloren gaan. Hoewel hij en zijn vrienden graag helpen, duurt het niet lang voordat ze de motieven van het rijk in twijfel trekken, terwijl de partij meer begint te leren over het fenomeen waarmee ze te maken hebben.
Verloren Sphear Het verhaal is vrij eenvoudig, maar ik merkte nog steeds dat ik wilde weten wat er zou gebeuren. Ik zag enkele plotelementen naderen van een mijl afstand, maar ik weet niet zeker of dat komt door mijn bekendheid met de games Verloren Sphear streeft ernaar. De personages hebben de neiging om uit te lijnen met tropen die je waarschijnlijk eerder hebt gezien, net als sommige van de scenario's.
Als een voorbeeld, in een sectie is er een rivier van gif, een bevelhebber die tegen zijn eigen volk handelt voor persoonlijk gewin, en een nobele vijand die de bevelen van hun meerdere en hun eigen overtuigingen in twijfel trekt. Het zou je vergeven zijn als je denkt dat ik het heb over Kefka en generaal Leo bij Doma in Final Fantasy VI. Er is een dunne lijn tussen het oproepen van het verleden en het afbreken ervan, en Verloren Sphear overschrijdt die lijn soms. Toch vond ik het leuk om het verhaal te spelen en te kijken hoe de verschillende personages van elkaar stuiterden.
Het vlees van elke RPG is het gevecht, en Verloren Sphear levert iets dichterbij Chrono-trigger dan alles wat ik sinds 1996 heb gespeeld. Je vierkoppige feest maakt gebruik van het klassieke Active Time Battle-systeem, waarbij je om de beurt vaardigheden gebruikt of de monsters aanvalt die je in kerkers tegenkomt. Wanneer het jouw beurt is, kun je vrij over het slagveld bewegen om te proberen de positie te vinden die je de beste strategische opties geeft. Elk personage heeft een ander bereik en aanvalspatronen, en sommige bewegingen kunnen monsters over het slagveld duwen. Standaardaanvallen staan geen combinatiebewegingen toe, maar een verhaalgerelateerde upgrade van het arsenaal van je partij laat je uiteindelijk wel triggeren Verloren Sphear 's versie van Dual Techs en leg een flinke klap op alle wezens die dwaas genoeg zijn om je in de weg te staan.
Het is enorm bevredigend om een groep vijanden uit te roeien voordat ze tijd hebben om te reageren, en je kunt een gratis gevechtsronde krijgen als je erin slaagt een groep van achteren te besluipen, in plaats van eerst te confronteren. Voor sommige monsters probeert het moeilijkste deel te vertellen welke kant hun gezicht is en welke hun kont! Een ander ding dat ik op prijs stelde, is dat er geen willekeurige ontmoetingen en geen gevechten van welke aard dan ook op de overworld zijn.
Je kunt je gevechtskwaliteiten vergroten door bepaalde delen van de kaart te herstellen en artefacten te plaatsen; speciale gebouwen die een bonus bieden in gevechten. Deze doen dingen zoals het verhogen van uw kritieke hitpercentage of het verhogen van de snelheid waarmee u Momentum genereert, een bron vergelijkbaar met Laatste fantasie VII limiet breekt. Je kunt Momentum besteden om extra schade of effecten aan je aanvallen toe te voegen, en het doden van een vijand met een Momentum-aanval kan wat extra goodies opleveren aan het einde van het gevecht.
Wapens en bepantsering kunnen worden opgestart door een bron toe te voegen die 'Spritnite' wordt genoemd, maar zwaar investeren in een vroeg wapen is zelden zinvol wanneer een betere versie voor de deur staat. Uiteindelijk heb ik mijn mid-range-apparatuur halverwege uitgebreid en toen gewacht tot het eindspel echt mijn uitrusting maximaal maakte. Een personage uitrusten is eenvoudig, omdat elk slechts een enkel pantser en een personagespecifiek wapen kan dragen.
Spreuken en speciale aanvallen kunnen niet worden gekocht, maar je kunt vastgelegde herinneringen voor hen in speciale winkels ruilen. Elk van deze vaardigheden is gekoppeld aan een specifiek personage, en het is een interessante manier om vooruitgang te boeken zonder het aan het personage-niveau te binden. Er is een ietwat verwarrend systeem waarmee je bonuseffecten aan je speciale aanvallen kunt toevoegen door ze vaak te gebruiken, maar ik vond het niet nodig om door te gaan. Het niveau van de uitdaging is niet erg hoog in de normale instelling, dus veteranen of degenen die echt in de systemen en mechanica willen graven, zullen het misschien moeilijker willen maken.
De laatste manier waarop je je statistieken kunt verhogen, is door voedsel te maken en te consumeren. Sprankelende ingrediënten zijn overal te vinden en worden vervolgens in herbergen geruild voor de speciale gerechten van de stad. Zoals je misschien hebt gemerkt, spelen hier veel systemen, misschien meer dan de game echt nodig heeft. Als je echt alles wilt min / max, dan is er genoeg om in te duiken, maar casual spelers zullen het waarschijnlijk prima vinden, net zoveel vijanden als ze kunnen raken met hun standaardwapens en aanvallen.
Er zijn verschillende toevoegingen aan de kwaliteit van leven aan de formule die in die 16-bits RPG's zijn vastgelegd. De dialoog in tussenfilmpjes kan worden teruggezet voor het geval je iets belangrijks hebt gemist, en je hebt de mogelijkheid om gevechten te versnellen en animaties te verwijderen als je gewoon zo snel mogelijk door gevechten wilt komen. Elk personage waartoe je toegang hebt, ontvangt ervaringspunten aan het einde van het gevecht, ongeacht of ze aan het gevecht hebben deelgenomen of zijn uitgeschakeld voordat het gevecht is afgelopen. Je moet op save points sparen, maar deze zijn er in overvloed en er is één quicksave-slot waar je op elk moment naar terug kunt keren, voor het geval je het spel snel moet uitschakelen. Deze functie is met name welkom voor de Switch-versie. Ik veronderstel dat draagbaarheid zal helpen om van de Switch het definitieve platform voor te maken Verloren Sphear omdat er geen wijzigingen lijken te zijn in de PS4- of pc-versies.
beste gratis back-upsoftware voor Windows 7
Ik had een paar nitpicks, niets bijzonder zwaar. Sommige van de kerker doolhoven kunnen een beetje verwarrend zijn, en ik zou een minimap hebben gewaardeerd zoals degene die kan worden ontgrendeld voor de overworld. De meeste steden zijn vrij eenvoudig, maar deze functie zou ook handig zijn geweest in de gigantische stad die je vroeg in het spel tegenkomt. Verder vond ik dat er geen manier is om toegang te krijgen tot het hoofdmenu als je eenmaal in een game bent, dus als je per ongeluk het verkeerde opslagbestand laadt, moet je de game sluiten en opnieuw opstarten. Een deel van de plot-gerelateerde dialoog voelde overdreven verklarend, tot het punt dat ik de personages al zei ermee door te gaan.
Verloren Sphear is een kleurrijk, charmant spel en doet behoorlijk goed de nostalgie die mensen zoals ik hebben voor SNES RPG's uit hun jeugd. Het bereikt gewoon niet helemaal de hoogten van de titels waar het door wordt beïnvloed. Er is niets mis mee, maar door te proberen alles voor iedereen te zijn, Verloren Sphear wordt een soort pastiche van andere RPG's in plaats van iets dat om zijn eigen verdiensten zal worden herinnerd.
Ik heb zeker genoten van mijn tijd met het spel, en ik denk dat het de moeite waard is om te spelen. Maar ik weet diep van binnen dat ik over een paar jaar veel meer geneigd ben om het opnieuw te spelen Chrono-trigger voor een twintigste keer dan waar ik op terugkom Verloren Sphear .
(Deze beoordeling is gebaseerd op een exemplaar in de winkel van de uitgever.)
