guitar hero live left me afraid ever try playing live music
Ik voelde me ongeveer 5 seconden als een badass
In mijn tienerjaren speelde ik drums in een haastig samengevoegde rockband. We speelden vooral behoorlijk slechte covers van de liedjes van anderen, af en toe schreven we onze eigen tracks die veel te lang duurden en te simplistisch waren. Toch voelden we ons verdomd cool.
Het idee om die band een show voor een publiek te laten spelen, was altijd onze drijvende kracht. We voelden ons cool, en zeker als mensen naar ons zouden kijken en juichen, zou dit een nog sterkere emotionele high creëren.
Hoewel onze band nooit een enkele live show heeft gespeeld, spelen Guitar Hero Live bij EGX voelde ik me daar behoorlijk dankbaar voor.
Op gameplay-niveau Guitar Hero Live voelt vrij nieuw. De oude lay-out met vijf rijen met vijf knoppen is verdwenen, vervangen door twee rijen van drie knoppen die naast elkaar zijn geplaatst. Op het scherm heb je drie noten die scrollen, die ofwel een witte pick naar beneden of een zwarte pick naar boven laten zien om aan te geven of je die noot op de bovenste of onderste rij moet spelen. Het is een schakelaar die iets meer lijkt op gitaarvingers en het voelt als een nieuwe, beheersbare uitdaging om te leren.
Wat had echter een veel grotere impact op mijn ervaring met GH Live bij EGX was de indrukwekkende integratie van full-motion video, wat zowel een zegen als een vloek is als het gaat om het uitleven van je tienerfantasfantasieën.
Ten eerste werden mijn angsten over moderne implementaties van full-motion video meteen weggenomen toen ik de game daadwerkelijk speelde. Ik kan logischerwijs zien welke camerapanelen waarschijnlijk worden gebruikt om overgangen tussen video's te maskeren naarmate je prestaties stijgen en dalen, maar probeer wat ik kon de naden niet echt te zien. We lijken een punt te hebben bereikt waar vloeiende overgangen in videobeelden volledig mogelijk zijn, en dat is echt geruststellend om te zien.
Toen ik het goed deed in Guitar Hero Live , Voelde ik me een legende voor het versnipperen van gitaar. De menigte werd wild, de put sprong, de menigte vocht om mijn ogen te sluiten en alles voelde geweldig. Het is verbazingwekkend hoeveel verschil de omschakeling van computergeanimeerde menigten naar echte menselijke gezichten kan maken, maar het zien van echte mensen die goed op je prestaties reageerden, voelde geweldig.
We zijn de griezelige vallei niet overgestoken en echte menselijke gezichten in videogames hebben een speciale kracht om een emotie op te wekken. Het enge ding over GH Live ? Het kan ook krachtige negatieve emoties oproepen.
Tegen het einde van mijn tijd met de demo besloot ik te kijken hoe ver ik de grenzen van het spel kon verleggen. Ik trad langzaam slechter en slechter op terwijl het lied voortging, en mijn god het werd ongemakkelijk.
Eerst begon het publiek er enigszins verward uit te zien. Toen zagen ze er overstuur uit, persoonlijk in de steek gelaten door mij. Ik werp een blik op de bassist en hij probeert te vragen wat er misgaat.
Ik doe het slechter.
Het publiek wordt overstuur, verward en boos. Ik werp een blik op de drummer en ze wordt helemaal gek. Mascara rent over haar gezicht terwijl ze obsceniteiten naar me mondt. De zanger gebaart dat de stagehanden me van het podium trekken.
Op dit punt stopte ik met het nummer dat ik speelde. Ik voelde me vreselijk. Mijn falen voelde echt. De angst had te maken met het teleurstellen van fans, de teleurstelling en de woede die op mijn schouders rustte. Ik voelde het allemaal.
Mijn tijd om te spelen Guitar Hero Live bij EGX overtuigde me vooral van twee dingen. Als je het goed doet, wordt deze game geweldig. Als je het verpest, zul je moeten lijden voor je zonden op de gitaar.
Ik vind dat best wel spannend.
