destructoid review mortal kombat vs
Als je al hebt geoordeeld Mortal Kombat versus DC Universe uitsluitend gebaseerd op het feit dat het een Mortal Kombat titel - of dat het technisch gezien niet zo rijk of diep is als andere vechters - is de game (en deze review) niet voor jou.
Je kunt de game op geen enkel technisch of competitief niveau met een willekeurig aantal vergelijken Capcom versus (Marvel / Care Bears / wat dan ook) of SNK-jagers; als je dat doet, mis je het punt. MK versus DCU lijkt zeker bedoeld voor een meer casual vechtend publiek, met een focus op twee belangrijke punten - speelgemak en belachelijk, frivool plezier.
Dus voordat je verder klikt, moet ik je vragen dat als je in dat kamp valt - en dat is prima, begrijp ik - niet eens de moeite nemen om door te klikken en de recensie te lezen. Dit is niet voor jou. Hier is een Tatsunoku versus Capcom aanhangwagen; Geniet ervan. Bespaar de energie die je zou hebben gebruikt om op deze review te reageren voor het onvermijdelijke geklets over hoe Capcom het verpestte Street Fighter II HD remake omdat Ryu een extra pixel op zijn teen heeft.
hoe u een .jar-bestand gebruikt
Voor alle anderen, sla de sprong.
Mortal Kombat versus DC Universe (Xbox 360, PlayStation 3)
Ontwikkeld door Midway
Gepubliceerd door Midway
Uitgebracht op 16 november 2008
De verklaring van de game voor deze onwaarschijnlijke mash-up is belachelijk en wordt geleverd door een verhaalmodus in de game die zowel absurd als briljant is in zijn presentatie. Stripschrijvers Jimmy Palmiotti en Justin Gray moeten hier lang en diep over hebben nagedacht, met een strijd tussen Superman en Darkseid die een soort interdimensionale wereldbotsing teweegbracht, die beide universums samenbracht. (Het gaat om een portaal, Superman's hitte-visie, als je het moet weten.) Verward, personages uit beide universums begonnen elkaars motieven in twijfel te trekken, wat leidt tot, eh, kombat. Tot overmaat van ramp worden beide partijen bezeten door 'Rage', waardoor ze zich gedragen als een oorlogvoerende, dronken fratjongen, klaar om op een gegeven moment zinloos te pummelen.
Je kunt de verhaalmodus aan beide kanten spelen, DC Universe of Mortal Kombat, elk met acht hoofdstukken die je controle geven over alle strijders in de loop van de game. De tussenfilmpjes zijn afschuwelijk of geniaal, afhankelijk van hoe je ze bekijkt. Dialoog is meestal absurd en geleverd door een lachwekkende stemacteur, met veel gepraat over 'kombat' en personages die gekke dingen roepen als 'Ik voel de woede!'
kopieer array naar een andere array java
Maar als je een stapje terug doet en kijkt naar wat je kijkt - gesprekken tussen Batman en Sub-Zero, in godsnaam - is het moeilijk om geen vleugje duizeligheid te voelen, vooral als je een oude fan bent van beide universums. Qua presentatie is het een ongelooflijk soepele ervaring, met tussenfilmpjes en dialoog die naadloos overgaat in gevechten. Het is gemakkelijk te hopen dat Midway wist wat ze hier aan het doen waren, gaan voor een b-film campiness die net zo leuk is als het is face-palm-inducerend. Opzettelijk of niet, als je er met een gevoel voor humor en gecontroleerde verwachtingen op ingaat, vind je het moeilijk om niet geamuseerd te zijn.
Afhankelijk van uw niveau van toewijding, kan elke verhaalmodus in één vergadering worden beëindigd, die ongeveer drie uur per stuk duurt. Voor het grootste deel is de AI een complete push-over in de Verhaalmodus en anders dan de laatste baas die (in het algemeen Mortal Kombat mode) brengt ten onrechte veel meer schade aan per aanval dan hij doet, zelfs casual gamers zouden hier geen probleem moeten hebben. Als je beide kanten voltooit, worden twee speelbare personages ontgrendeld (Shao Kahn en Darkseid), maar er is geen echte reden om terug te keren als je het spel hebt doorlopen.
De game beschikt ook over een eenvoudige Arcade-modus waarin je een van de 20 belangrijkste strijders van de game kunt selecteren, gaande van gevecht tot gevecht totdat je elk personage van jouw specifieke einde bereikt. Helaas is het bijna niet de moeite waard, omdat elk einde een eenvoudig plat storyboard is en niets meer. De game bevat ook 'Kombo-uitdagingen' voor elk personage, waarin de game tien geavanceerde combo's presenteert, die de speler opdraagt deze te voltooien. Voor de meesten zal dit een ongelooflijk frustrerende onderneming zijn; veel van de combo's vereisen een zeer specifieke timing en karakterpositionering. Omdat het spel je geen voorbeeld geeft van de combo in actie, heb je absoluut geen manier om het goed te doen, of zelfs op het juiste spoor.
Gameplay-wise, MK versus DCU is een stapje hoger dan vorige MK 3D-vechters in die zin dat het soepel, snel en leuk aanvoelt. Er is niets bijzonders aan de gameplay, die meestal is gebaseerd op speciale bewegingen en ingeblikte combo's, maar er is bijna geen toetredingsdrempel vanwege het pick-up-and-play-karakter. Het ziet er ook verdomd cool uit in actie, met flitsende bewegingen die eenvoudig uit te trekken zijn en je binnen een paar minuten na het grijpen van de controller een expert laten voelen.
Nieuw in de serie is de quicktime-event-achtige gameplay, 'Klose Kombat', een speciale grijpbeweging die de camera triggert om in te zoomen op de actie. Door op een van de gezichtsknoppen te drukken, voer je brute aanvallen van dichtbij uit; tegenstanders kunnen genoemde zetten reserveren door te anticiperen op knopknoppen en deze te matchen. Het is gimmicky en er is niet veel aan - het komt erop neer dat je helderziend of gelukkig bent, echt - maar het is een leuke toevoeging die er cool genoeg uitziet dat het nooit echt oud of te irritant wordt.
Dan is er 'Rage', die je in wezen opbouwt door de wedstrijd te verliezen. Zodra je 'Rage'-meter vol is, kun je de kracht gebruiken, waardoor je personage hurkt alsof ze op het punt staan een deuce te laten vallen, en al de aanvallen van je tegenstanders zullen worden omgekeerd, waardoor je meestal niet te stoppen bent. Het is een interessante monteur, maar een beetje uit balans. Ten eerste kunnen de meeste zetten in het spel worden vermeden door eenvoudig neer te hurken en te blokkeren; bij meer dan één gelegenheid zul je merken dat alleen al dit doen en wachten op de 'Rage' je zal beschermen tegen alle harde dingen. Aan de andere kant lijkt het toekennen van een speler voor het verliezen door ze 'onoverwinnelijk' te maken een beetje vreemd.
Of natuurlijk, dit is een T-Rated Mortal Kombat spel, het mist het geweld en de wreedheid die fans van de serie verwachten. Toegegeven, sommige van de laatste bewegingen zijn zwak - je kunt de ruggengraat van Sub-Zero simpelweg niet vergelijken met de relatief tamme ijsvernietiging van deze game. Maar het spel is verre van brandschoon, met veel bloedspatten en wat cool uitziende gezichtsuitdrukkingen (en scheuren van kleding) naarmate de wedstrijden vorderen. Als je Mortal Kombat speelt voor de zes seconden van gore en dismemberment die volgen op een wedstrijd, zul je waarschijnlijk teleurgesteld zijn, maar het gebrek aan hen verpest de kernervaring niet.
Terwijl Mortal Kombat versus DC Universe zal zeker niet competitief worden gespeeld door vechtspelprofessionals en -liefhebbers, niemand kan Midway ervan beschuldigen een spel te maken dat niet leuk is. Het bevat een behoorlijk aantal fouten, niet in de laatste plaats enkele onevenwichtigheden in de gameplay en nieuwsgierig gebrek aan interessante ontgrendelbare inhoud. Maar als je op zoek bent naar gek, luchtig plezier om een paar uur met vrienden te vermoorden tijdens een paar keer lachen, kun je zeker veel slechter doen dan Mortal Kombat versus DC Universe .
Score: 7 - Goed (7's zijn solide spellen die zeker een publiek hebben. Misschien ontbreekt het aan herhalingswaarde, kan het te kort zijn of zijn er enkele moeilijk te negeren fouten, maar de ervaring is leuk.)
linux interviewvragen en antwoorden voor ervaren