review yonder the cloud catcher chronicles
D'aww!
Yonder: The Cloud Catcher Chronicles is een spel waar ik erg in geïnteresseerd ben sinds het voor het eerst werd aangekondigd. Het zag eruit als iets dat bij mij past, gezien de uiterst schattige kunststijl en het feit dat het vrij duidelijk liberale signalen van franchises zoals De legende van Zelda en Oogst maan .
Toen ik in mei de kans kreeg om de game te bekijken, merkte ik op dat hoewel mijn eerste indrukken zeer positief waren, ik het niet kon helpen, maar ik vroeg me af hoe het zou gaan op de lange termijn. Nu ik genoeg tijd heb gehad met de voltooide winkelversie van het spel, ben ik blij te kunnen zeggen dat ik er nog steeds net zo dol op ben als toen.
Yonder: The Cloud Catcher Chronicles (PS4 (beoordeeld met een Pro), PC)
Ontwikkelaar: Prideful Sloth
Adviesprijs: $ 19,99
Uitgebracht: 18 juli 2017
daarginds Het uitgangspunt is een relatief eenvoudige aangelegenheid. De game speelt je in de rol van een door de speler gecreëerd personage dat, nadat hij een aantal jaren van het eiland Gemea is weggestuurd, op aandringen van een familielid terugkeert naar het land. Op je reis naar huis laat een vreselijke storm je schipbreuk op het eiland. Je zult snel ontdekken dat Gemea en zijn welwillende inwoners nu worden geterroriseerd door een mysterieuze en kwaadaardige paarse waas die de Murk wordt genoemd.
Door de inwoners van Gemea te helpen, en door gebruik te maken van de kracht van wezens die bekend staan als Sprites, kun je de Murk langzaam verdrijven en de burgerschap van het eiland helpen om het land in zijn oude glorie te herstellen. Klinkt mijn korte beschrijving van het verhaal en de installatie van het spel een beetje barebones? Daar is een goede reden voor; daarginds zelf behandelt zijn verhaal niet als een belangrijk aandachtspunt. In plaats van veel nadruk te leggen op verhaal en karakterisering, behandelt het spel zijn plot als een middel om de speler rond het eiland Gemea te leiden en als een manier om ze gestaag aan zijn mechanica te introduceren. Hierdoor, daarginds De campagne bestaat uit slechts een handjevol speurtochten en niet veel anders.
Dat wil niet zeggen dat er onderweg geen karakteropeningen of plotdetails worden onthuld - verre van dat - maar deze details zullen waarschijnlijk al worden ontdekt door een speler die de moeite heeft genomen om de verschillende tijdschriften te lezen die over het hele eiland verspreid liggen . Er zijn nog steeds goede redenen om het verhaal door te spelen - een aantal locaties en een van de Guilds van de game vereisen een beetje plotprogressie - maar dit is op geen enkele manier Yonder brandpunt.
Als het niet al duidelijk was, Yonder verhaal resoneerde niet zo heel veel met me. Dat wil niet zeggen dat het inherent verschrikkelijk is - het dient wel zijn doel om spelers gestaag kennis te laten maken met nieuwe locaties en mechanica - maar ik vond het een beetje versleten. Dankbaar, daarginds compenseert meer dan zijn matte verhaal met zijn gameplay en met Gemea zelf.
Het duurde niet lang na het opstarten van mijn recensie-exemplaar van daarginds voor het eerst dat ik merkte dat ik van de gebaande paden afdwaalde en het verhaal langs de weg gooide om de vrij omvangrijke open omgeving van Gemea zelf te verkennen. Ik bracht uren op uren van mijn tijd door met het helpen van de burgers die ik tegenkwam, op jacht naar verzamelobjecten zoals katten (die nodig zijn voor een gekke zoektocht met een lady lady-thema) en Sprites (waarmee je Murk kunt verdrijven), landbouwgrond ontdekken om te cultiveren gebruik makend van Yonder Oogst maan -achtig landbouwsysteem, evenals het verzamelen van middelen voor handel en voor knutselen.
Door dit te doen - door mezelf alleen het eiland te laten dwalen en door elk glanzend ding dat ik tegenkwam te achtervolgen - merkte ik dat ik de wereld die de ontwikkelaars in de loop van de tijd hadden gecreëerd, steeds meer waardeerde. Gemea is misschien veel kleiner in omvang dan de omgevingen die in veel andere open-wereldgames op de markt te vinden zijn, maar het is toch ongelooflijk goed gerealiseerd. Veel van zijn individuele biomen en locaties vloeien naadloos van elkaar over zonder bijzonder schokkend te voelen, en er is een absolute overvloed aan geheimen en verborgen gebieden om te ontdekken.
Een ding dat ik op prijs stelde, was dat de ontwikkelaars behoorlijk wat moeite hebben gedaan om spelers te stimuleren om alles te bekijken wat de game te bieden heeft. Veel van de sneltoetsen in heel Gemea kunnen alleen toegankelijk worden gemaakt door Murk te verdrijven - waarvoor spelers zich moeten inspannen om op Sprites te jagen - of door bruggen te bouwen om verschillende rivieren en beken over te steken. Een aanzienlijk aantal van deze bruggen vereist overigens materialen die het gemakkelijkst verkrijgbaar zijn via het crafting-systeem van de game, met recepten die ontgrendelbaar zijn door lid te worden van een van de gilden die zich in Gemea bevinden.
Dit klinkt misschien ingewikkeld, maar in de praktijk vond ik het een zeer effectieve manier om me meer te laten bekijken van Yonder systemen en mechanica. Het andere voordeel hiervan is dat de game ook het idee aan de speler kan overbrengen dat ze het eiland als geheel echt verbeteren, omdat hun inspanningen om Gemea te helpen een tastbaar en permanent gameplay-voordeel kunnen opleveren.
In de inleiding van deze review heb ik gewezen op het feit dat ik absoluut verliefd was Yonder visuele stijl. Het is misschien niet de meest technisch indrukwekkende titel die ooit is geproduceerd, maar Prideful Sloth slaagde erin om een kunststijl voor deze game te creëren die helder en cartoonachtig is (en heel duidelijk geïnspireerd door The Wind Waker ), en dat past uitzonderlijk goed bij de luchtige toon van het spel.
Deze kunststijl heeft het extra voordeel dat hij buitengewoon schattig is. Gedurende het grootste deel van mijn tijd met het spel, kwam ik constant momenten of instanties tegen die ertoe leidden dat ik een domme en cheesy grijns op mijn gezicht droeg - of het nu een lijn van dialoog, een domme woordspeling of een eerste ontmoeting met sommige van Gemea's inheemse fauna. Simpel gezegd, deze game straalt absoluut schattigheid uit.
Over Gemea's natuur gesproken, ik vond het interessant dat veel van de dieren op het eiland bestaan uit samenvoegingen van meerdere real-world wezens, of het nu een combinatie van een hond en een beer is, of een wombat / eekhoornhybride. Ze zijn op conceptueel vlak misschien simplistisch, maar ze passen heel mooi in de wereld van de game. Het enige nadeel is dat er niet zoveel soorten dieren te ontdekken zijn - slechts negen in totaal - maar gezien het feit dat dit een budgetvriendelijke titel is van een vrij kleine indiestudio, is dit slechts een kleine nitpick gemaakt door een persoon die graag zou willen zien wat andere creaties zouden kunnen bestaan binnen de grenzen van het spel.
Ik heb als het ware een zwak voor schattige dingen.
Helaas is de Murk niet de enige kwaadaardige kracht die de arme inwoners van Gemea terroriseert. Simpel gezegd, ik kreeg zelden het gevoel dat de prestaties zo consistent zijn als het had kunnen zijn - en had moeten zijn. Gedurende een groot deel van de looptijd van de game, merkte ik dat het vaak moeite zou hebben om een stabiele framerate te raken. Hoewel deze frequente dips in prestaties niet ernstig genoeg zijn om te renderen daarginds onspeelbaar - het langzamere tempo, in combinatie met het feit dat dergelijke prestatieverminderingen consistent zijn, maar relatief minimaal, leidt ertoe dat de game nog steeds voldoende responsief is - ze hebben echter een negatief effect op het algemene gevoel van de titel.
Om de PS4-versie van verder te verergeren Yonder prestatieproblemen, ik heb gemerkt dat het spel af en toe even helemaal zal pauzeren. Ondanks de onregelmatigheid van dit probleem, kwam het toch vaak genoeg voor om een vermelding te rechtvaardigen, omdat het me in korte tijd in paniek maakte over het vooruitzicht dat het spel me elke keer crashte als ik het tegenkwam.
Er is echter goed nieuws dat de ontwikkelaars updates voor de game hebben uitgebracht om een aantal van deze problemen op te lossen. Yonder de prestaties op de PlayStation 4 zijn misschien niet helemaal solide vanaf het moment van schrijven, maar dergelijke ondersteuning na de lancering geeft me in ieder geval hoop dat deze problemen misschien te zijner tijd kunnen worden opgelost.
wat is de beste video-omzetter
Op technisch vlak vormen deze prestatieproblemen het grootste deel van Yonder tekortkomingen, hoewel dat niet wil zeggen dat het spel verder volledig solide is. Hoewel ik niets game-breaking tegenkwam, zijn er een paar momenten waarop daarginds voelt alsof het ontbreekt aan Pools. Deze eigenaardigheden kwamen meestal neer op een paar objecten zonder enige vorm van botsingsdetectie, evenals een bizar exemplaar waarbij twee verhaalmissies hun bijbehorende trofeeën hadden verwisseld. Hoewel deze kleine eigenaardigheden geen negatieve invloed hadden op de algehele ervaring, leidden ze toch tot het gevoel van het spel alsof het wat meer glans had kunnen krijgen.
Yonder: The Cloud Catcher Chronicles is ongetwijfeld een van de leukste en meest gastvrije spellen die ik in lange tijd heb gespeeld. Natuurlijk kan de ervaring enigszins worden aangetast door een handvol kleine fouten, maar daarginds compenseert deze problemen ruimschoots met zijn prachtig gerealiseerde wereld en zijn aangenaam luchtige toon.
Soms heb je echt gewoon een relaxte game nodig die elke schijn van agency of noodsituatie laat vallen en in plaats daarvan kun je eenvoudig alles wat het te bieden heeft op je gemak verkennen - iets waar je gemakkelijk mee kunt ontspannen, of een titel die gewoon ontspannend en uitnodigend. daarginds vervult dit doel prachtig, en ik zie mezelf het keer op keer opnieuw bezoeken, gewoon zodat ik weer verdwaald kan raken in zijn wereld.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een detailhandel van de game die door de uitgever is verstrekt. Voor de duidelijkheid heeft het PR-bedrijf dat Prideful Sloth (Stride PR) vertegenwoordigt twee voormalige Destructoid-medewerkers in dienst - Kyle MacGregor en Zack Furniss. De recensent heeft werkte nooit met de eerste, maar heeft met de laatste gewerkt tijdens zijn ambtstermijn bij Destructoid. Zoals altijd werden geen relaties meegenomen in deze review.)
