review murdered soul suspect
Het heeft een ziel, maar het is geen soldaat
Sinds ik klaar was Zware regen en wegliep van het op zoek naar een soortgelijk vertrek, ik heb geen geschikte vervanger kunnen vinden buiten het rijk van klassiek avontuurlijk gamen. hoewel Zware regen werd geplaagd door zijn eigen speciale set problemen, het liet een blijvende indruk op mij achter, een ontbrekende schakel naar de gouden dagen van avontuurlijk gamen, gecombineerd met iets beslist moderns. Verder dan twee zielen leek veelbelovend, maar ik realiseerde me al snel dat het slechts een deel van het spel was dat ik had gehoopt te zien.
Wanneer Moord: Soul Suspect op het toneel aangekomen, leek het erop dat het perfect zou passen. En hoewel de ooit eerbiedwaardige Square Enix-branding misschien ooit betekende dat ik vrolijk kon overslaan in de grenzen van de game die het zo trots droeg, is dat tegenwoordig zeker niet het geval. Het was dus met veel schroom dat ik naderde Moord: Soul Suspect , in de hoop dat ik niet nog een keer verbrand zou worden. Vandaag kom ik uit de vlammen met een waarschuwing: blijf weg totdat deze steevast de koopjesbak raakt.
Moord: Soul Suspect (Xbox One (beoordeeld), Xbox 360, PS4, PS3, PC)
Ontwikkelaar: Airtight Games, Square Enix Japan
Uitgever: Square Enix
Uitgebracht: 3 juni 2014
MRSP: $ 59,99
verschil tussen testscenario en testcase
Het is ook een schande - Ronan O'Connor is precies het soort hoofdrolspeler waar ik me normaal tot aangetrokken voel. Hij is een rechercheur die een pagina uit het handboek voor de recent overleden persoon haalt, behalve dat zijn versie van het huis van Deetz een schijnbaar nooit eindigende voorsprong is op een seriemoordenaar in Salem, Massachusetts. Zonder fedora, hij is het soort neo-noir stoere nagels waar ik in elk ander spel voor zou willen rooten. O'Connor is gedood door de Bell Killer tijdens een bijzonder gewelddadige handgemeen en is gedoemd om over de aarde te wandelen totdat hij de identiteit ontdekt van degene die zijn leven heeft genomen. Gelukkig heeft hij een moedige sidekick om hem door alle moeilijke tijden heen te helpen - en ondanks haar hilarisch overdreven dialoog, kan ik ook met haar samenleven. Ik vind de cast eigenlijk heel leuk, eerlijk gezegd - elk excuus om me het gevoel te geven dat ik de serieuze jonge detective ben die op zoek is om te leren van de oude burger van het team, is echt mijn motor.
Het is jammer dan dat er gewoon niet veel anders is aan het spel. Ik zou de poging van Airtight Games kunnen bewonderen om een gevoel van dualiteit bij te brengen met het spirituele vlak en de menselijke wereld, vooral het feit dat er een hele wereld is om op te graven naast het land van de levenden. Mensen glijden gewoon door het dagelijks leven en raken stukjes van een spookachtig rijk dat ze nooit zullen zien. Het is een sterke herinnering aan hoe de twee werelden kunnen botsen, maar ze zullen nooit meer volledig met elkaar verweven zijn. En voor een moment, wanneer je een plaats delict in de game zoekt naar aanwijzingen, denk je na over wat er had kunnen zijn voordat je je realiseert dat je meegesleurd wordt op een verheerlijkte zoektocht naar verborgen afbeeldingen die beter aan een van de beste kan worden overgelaten Big Fish-spellen, alleen met betere productiewaarden.
Op jacht naar aanwijzingen is niet het enige dat Ronan kan doen, maar het voelt zeker als het meest nuttig. Je kunt de lichamen van de stedelingen om je heen bewonen en hun gedachten lezen of beheersen, maar dit is een tamelijk nutteloze monteur die niet veel anders biedt dan extra informatie verzamelen over de plot die niet bepaald nuttig is. Het voelt veel meer als een gimmick dan als een handig hulpmiddel om de waarheid achter de Bell Killer te ontdekken, maar dat geldt ook voor de meeste dingen die je als Ronan tijdens het spel doet. Aangezien de rest van je tijd wordt besteed aan het helpen van geesten die hulp nodig hebben bij het verwerken van hun dood en resterende gevoelens, fungeert de mogelijkheid om 'mindjack' te gebruiken als een beetje opvulling voor de rest van de barebones-structuur van de game. Het is niet dat het allemaal slecht is - het is gewoon pijnlijk saai, zonder echte richting.
Voor een spel dat zoveel nadruk legt op het verhaal (dat ongeveer halverwege crasht en brandt), Moord: Soul Suspect schoenlepel in sommige bijzonder saaie segmenten die rond geesten lijken die veel te lang in het land van de levenden zijn blijven hangen. Plotseling zal een gebied waar je aanwijzingen zoekt je dwingen oog in oog te staan met een snelle tijdgebeurtenis om de gruwelijke geesten uit dit vliegtuig te verbannen. Het is niet aantrekkelijk en fungeert als een kleine ergernis. Eng? Zelfs niet. Griezelig? Ik neem aan dat, als alles wat nodig is om het haar in je nek te krijgen, een beetje kreunend en ietwat 'enge' beeldmateriaal is. Het voelt allemaal als een poging om van de game iets te maken dat het niet is - boeiend misschien is het woord waar ik naar op zoek ben.
En als je niet echt kunt 'falen' als het gaat om het zoeken naar aanwijzingen voor scènes en deze combineren met de ideeën en informatie die je op een zinvolle manier hebt verzameld. Je probeert het gewoon opnieuw en opnieuw totdat je tot de conclusie komt waar het spel naar op zoek is. Wat meer is, dingen zullen voor je veel sneller 'klikken' en op een veel meer samenhangende manier dan voor de personages in het spel, wat ongelooflijk frustrerend is. Op een bepaald moment merkte ik dat ik een 'enge film' trok en tegen mijn scherm schreeuwde. Hoe was de politie zo dom dat ze twee en twee niet bij elkaar konden zetten? En waarom gaf ik er zelfs genoeg om om door te gaan met spelen als ik het 'mysterie' had opgelost voordat de game besloot dat ik dat mocht doen?
Ik wilde deze game echt leuk vinden. Het combineert verschillende van mijn favoriete tropen en ideeën in één samenhangend geheel, en ik respecteer wat het probeerde te bereiken. Maar het combineren van een onderontwikkelde verstoppertje-operatie met een spookverhaal dat recht uit een casual game lijkt te zijn gerukt, is niet de manier om mijn aandacht vast te houden. Het is een halfbakken brouwsel vol verheven ideeën die niet helemaal in elkaar passen, overgoten met een fedora. En ik denk niet dat dat een snoepje is dat iemand echt wil verslinden. Bewaar deze voor een verhuur.
