review death road canada
wie is verantwoordelijk voor de bedrijfswaarde die een scrumteam levert?
Leren leven met verlies
Uitvoering is alles.
We hebben veel overlevingspellen voor zombies gezien en veel ervaringen die voortbouwen op de klassieker Oregon Trail formule met een of andere gimmick. Er zijn zelfs titels die deze twee combineren.
Maar er is maar één zombie road trip-simulator die ik ken. Laten we een paar gewone, vreemd genoemde overlevenden samenwerken met Link en Garfield tijdens de lange trek van Florida naar Ontario, Canada.
Death Road naar Canada (Linux, Mac, Windows (beoordeeld))
Ontwikkelaar: Rocketcat Games
Uitgever: Rocketcat Games
Uitgebracht: 21 juli 2016
Adviesprijs: $ 14,99
Death Road naar Canada is toepasselijk genoemd. Je zult veel sterven, zelfs met street smarts, en zelfs met geluk aan jouw kant. De twee weken durende reis naar de grens is een zware reis met kapotte auto's, run-ins met overdreven hebzuchtige bandieten en een voortdurend gebrek aan fundamentele voorraden. Dit is een van die spellen waarbij het bereiken van het einde als een waarheidsgetrouwe prestatie aanvoelt. Maar zelfs als je rag-tag squadron nooit in Canada komt, is er hier heel wat te genieten. Falen kan leuk en grappig zijn.
Meteen zal de muziek je hard raken. Het is zo goed! En op een manier die vrolijk, besmettelijk en memorabel is. Zijn vrolijke persoonlijkheid zou niet moeten werken in een wereld die is doordrenkt van wanhoop, maar het doet het wel en het geeft deze prachtige, gepolijste eerste indruk af die zich uitstrekt tot de rest van het spel.
De basislus voor elke run (dit is een roguelike met permadeath, dus kijk nu of je genoeg hebt gehad) laat je door locaties zoeken naar voedsel, benzine, medkits en wapens. Je kunt beginnen met twee overlevenden - gemodelleerd en vernoemd naar je echte vrienden en familie voor maximale hilariteit, of gerandomiseerd als je dat liever hebt - en later tot twee meer rekruteren. Sommige van de personages die je tegenkomt, zijn overduidelijker geïnspireerd door de populaire cultuur dan anderen, en ze hebben verschillende achtergronden, vaardigheden en stemmingen die je in gedachten wilt houden bij het nemen van beslissingen.
De actiekant van Death Road is uiterst basic, maar er is genoeg gewicht en crunch om honkbalknuppelschommelingen en jachtgeweerschoten te maken dat het gevecht bevredigend aanvoelt, nooit saai. Meestal ben je echter beter af om de langzaam bewegende hordes strategisch opzij te zetten om munitie en je breekbare geïmproviseerde wapens te behouden. Geen enkele zombie is ooit een serieuze bedreiging, maar wanneer ze zich groeperen om je vanuit alle hoeken te verstrikken, kunnen ze jou of je spelersgestuurde metgezellen snel neerzetten. Dat is vooral het geval tijdens extra gevaarlijke 'Siege'-evenementen. Ze zijn nogal het ergste. Als een van deze niet-overhaalbare reeksen opduikt, moet je de klok een bepaalde tijd uit rijden in wat meestal een te klein gebied is dat steeds meer wordt overspoeld door de ondode massa. Succes.
Als je eenmaal alles hebt gevonden dat je wilt oppakken in een gebied (of een belegering hebt overleefd, als God het wil), ga je terug naar je auto, ervan uitgaande dat je zelfs een auto hebt, en ga je op pad. Op dit punt begint de andere helft van het spel - het interactieve fictie-gedeelte -. Het is slim, zelfbewust en vaak verrassend, dat zijn allemaal dingen waar ik op hoopte, hoewel het ook frustrerend kan zijn gezien de permadeath stakes.
Veel tijd, Death Road naar Canada is heel veel lezen en reageren als tekst-gebaseerde ontmoetingen zich ontvouwen en je blijft ofwel je afschuwelijke lot accepteren (een wilde kat klapte je favoriete kerel en hij raakte gewond! nou ... shit!) of kiezen wat je hopelijk hoop is de beste reactie op een multiple-choice scenario. Soms is er, afhankelijk van de oude random number-generator en de achtergronden en mentale toestanden van je partij, geen goed antwoord. Dat kan moeilijk zijn om te accepteren.
Je kunt bijvoorbeeld een portaal van twijfelachtige oorsprong tegenkomen dat een enkel bemanningslid kan betreden. Wie moet naar binnen? Should iedereen ? Er is maar één manier om erachter te komen. Het kan veel mislukte playthroughs duren voordat je herhaalgebeurtenissen begint te zien. Tot die tijd is het deels intuïtie, deels geluk.
Ik heb ontdekt dat de game op zijn best is wanneer je meestal achterover kunt leunen en genieten van de rit, winnen of verliezen, in plaats van bewust, obsessief de 'juiste' keuzes te maken om de Canadese grens te bereiken.
Zonder precies te weten wat nummer-crunching en stat-management achter de schermen aan de hand is, voelt de RNG zich in staat u van tijd tot tijd kwaadwillig te verknoeien zonder toevlucht te nemen. Succesvolle runs kunnen in een oogwenk uit elkaar vallen, of u zich nu in een eenvoudig tekstmenu bevindt wanneer onverwacht slecht nieuws toeslaat, of u wordt in een drukke tunnel gedwongen op zoek naar een nieuw voertuig omdat uw huidige auto heeft besloten plotseling niet meer goed te functioneren. omdat je vers bent van waardevolle wapens.
Een van mijn meest vermakelijke, meest hartverscheurende dingen was het vroeg ophalen van een zwerfhond. Nadat ik mijn startduo had verloren, had ik geen andere keuze dan de pup totale controle over het feest en, hilarisch, het stuur te geven. Wat een leider. Hij was in staat om een praatje te maken en een wereldberoemde luchador te rekruteren, alleen om hem op dezelfde dag te verliezen, en vervolgens een groot deel van de reis alleen te volharden. Met nog een paar dagen te gaan, moest hij de fakkel doorgeven aan een jongere, meer capabele sleutel dragende hond. Canada lag binnen handbereik. Dit zou het kunnen zijn! Toen ontstond er direct een verontrustende ontmoeting met tekst: een gewonde eland blokkeerde de weg vooruit. Wat moet ik doen? Uh, uh, genees het natuurlijk!
'Corlis vergat dat er geen medische benodigdheden waren! De eland waardeert het gebaar sowieso, dus het maakt haar maar half zo moeilijk om dichtbij te komen '.
'Corlis is vermoord'!
En daarom noemen ze het Death Road naar Canada . Het kan te hard zijn voor zijn eigen bestwil, en mensen die moe zijn van roguelikes zullen moeite hebben om dat deel van het ontwerp te omarmen, maar het is nog steeds een van de betere road-trip games die ik heb gespeeld dankzij de vrolijke persoonlijkheid, grappig schrijven en rondom charme.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
