review cooking mama
Ja, ze maken deze nog steeds
Ik herinner me nog de dag dat ik kocht Mama koken voor de Nintendo DS. Het was een hete septembermiddag in de Bay Area. Mijn beste vriend destijds en ik bezochten de Best Buy in Sausalito en kochten elk een exemplaar. Giechelend als de schoolmeisjes die we waren, renden we terug naar haar plaats, stopten het in onze handhelds en brachten de volgende uren door met het aanpassen aan de eigenaardigheden van de bedieningselementen op het touchscreen. Het was oppervlakkig, God was het oppervlakkig, maar het was ook een van de interessantere en verdomd leuke mini-gamecollecties die ik had gespeeld.
Daarna gebeurde er iets. Ik bleef bij Mama voor nog een paar games op de Wii en DS, maar die bliksemsnelle magie was verdwenen. Ook al geloof ik Cooking Mama 2: Dinner with Friends is zonder twijfel een betere game dan de eerste, het heeft me niet hetzelfde getroffen. Er moet iets in mij zijn veranderd; misschien was ik de zoete eenvoud van de serie ontgroeid. Ik heb er niet nog een opgehaald mama daarna ging ervan uit dat mijn vermogen om ervan te genieten is afgenomen. Bijna tien jaar later wil ik zien of dat het geval is Cooking Mama: Sweet Shop .
Cooking Mama: Sweet Shop (Nintendo 3DS)
Ontwikkelaar: Office Create
Uitgever: Rising Star Games
Uitgebracht: 18 mei 2017 (VS), 25 mei 2017 (EU)
Adviesprijs: $ 29,99
Toen ik noteerde van mijn ervaring met Cooking Mama: Sweet Shop tegen mijn mede-destructoïde schrijvers was het eerste antwoord dat werd ontvangen: 'Er is een nieuwe Mama koken spel?' Ik stel me voor dat dat ook veel van je eerste reacties was toen je de kop of het Twitter-bericht zag en ik ben hier om je te vertellen dat ja, er is een gloednieuwe Mama koken spel voor de Nintendo 3DS. Met Majesco niet langer in de videogamebranche, is Rising Star Games de uitdaging aangegaan om een serie te verkopen die mensen zijn vergeten. Het is jaren geleden sinds mijn laatste ontmoeting met Mama, maar op de eerste momenten van het spel realiseer ik me dat ik me in een goed in kaart gebracht gebied bevindt.
Er is niet veel anders buiten cosmetische veranderingen. Mama heeft een minder overdreven toon en klinkt niet langer als een witgekalkte Hollywood-versie uit de jaren 60 van een Japanse vrouw. Haar uiterlijk is vrij helder en de kleuren op mijn nieuwe 3DS XL-scherm missen de levendigheid die ik me herinner van haar eerdere spellen. 3D-modellen accentueren Snoepwinkeltje 's low budget-sfeer meer dan het statische kunstwerk van vroeger. De verschillende, hoewel niet gevarieerde, klanten die mijn gelijknamige snoepwinkel bezoeken, dragen alleen maar bij aan dat kringloopwinkelgevoel.
webservices interviewvragen en antwoorden voor ervaren in java
Perfecte scores in de recepten zijn niet moeilijk te vinden. Het zeven van bloem, het mengen van ingrediënten, snijden, snijden, in blokjes snijden en bakken zijn allemaal activiteiten die ik ken van eerdere spellen. Het werkelijke koken is niet veel veranderd en Mama ook niet. Natuurlijk, ze zou kunnen praten over moleculaire gastronomie, maar een deel van de charme van de serie is altijd de eenvoud geweest. Elk gerecht is nog steeds opgedeeld in snelle mini-games waarbij ik verschillende stappen van het recept moet voltooien, waarbij elke afzonderlijke taak wordt gescoord na voltooiing. 10 jaar later is het zo simpel als altijd.
Die eenvoud zou de reden kunnen zijn waarom de serie van zijn ooit winstgevende podium is gevallen. Terwijl ik elk recept in het spel doorzoek, realiseer ik me dat ik weinig verschil zie in de minispellen die deze gerechten maken en de spellen die ik tien jaar geleden heb voltooid. Het touchscreen reageert beter op mijn verschillende acties en sommige activiteiten, zoals het breken van eieren, zijn enigszins aangepast, waardoor ze minder lastig zijn dan voorheen; maar terwijl ik zweep, doop en draai, kan ik niet vinden wat dit onderscheidt van het spel van $ 20 dat ik die zinderende dag in september kocht of de gratis te spelen app die nu op mijn telefoon staat. Dit is een serie onwetend van het natuurlijke instinct van het medium om te evolueren en toch speel ik, de lage trouw charme wenkt me verder.
Charme kan er maar zoveel van dragen Snoepwinkeltje en de winkel is waar het me niet beweegt. Nadat ik een recept heb voltooid, kan ik mijn goederen in mijn kleine bakkerij verkopen. Het is een vereenvoudigde versie van wat ik vind in de hierboven genoemde app. Ik hoef me geen zorgen te maken over de voorraad, want mijn voorraad raakt nooit op. Verwisselbare klanten komen mijn winkel binnen, dwalen doelloos rond totdat ze een gerecht vinden dat ze lekker vinden en kopen het met contant geld dat ik uitgeef aan nieuwe outfits voor Mama en inrichting voor mijn keuken en kantoor. Het is een noodzakelijke en even overbodige toevoeging, misschien wel de enige reden voor het hele bestaan van de game. Naast het geven van geld, is de winkel ook het middel om andere bakkerijen over de hele wereld te openen die me toegang geven tot nieuwe recepten en thuis zijn voor individuele getimede mini-games. Deze spellen zijn niet meer of minder leuk dan de standaardactiviteiten die ik voltooi om mijn recepten te maken, maar ze zijn uniek genoeg dat ik ze opnieuw probeer te spelen om mijn hoogste score te halen. Dit alleen al is genoeg om me terug te duwen in mijn saaie winkeltje, klanten te tikken om hun geld op te halen terwijl ik wacht tot de volgende locatie beschikbaar komt.
Cooking Mama: Sweet Shop De som is groter dan de afzonderlijke stukken. Ongetwijfeld, zo is de serie altijd geweest. Alle elementen die ik hierboven noem, zijn meer dan voldoende reden om het niet te kopen en ik wil het niet aanbevelen, maar ik zit hier klaar om dat te doen. Cooking Mama: Sweet Shop is geen slecht spel als je wilt Mama koken spellen. Het is de cursus voor de franchise. Op de 3DS is het een dinosaurus, een glimp in het vervlogen tijdperk toen ontwikkelaars verdronken in een zee van ongedwongen geld dat de blauwe oceaan van Nintendo vulde.
Er is een bepaald type persoon dat hiervan gaat genieten, en Cooking Mama: Sweet Shop heeft het geluk dat ik op een moment aankom dat ik voor Destructoid schrijf, een man wiens basisgenot van video-gaming zo'n lage lat is dat het in wezen een succes kan krijgen dat andere schrijvers waarschijnlijk niet zouden geven. Ik hou van het spel, wratten en zo. Objectief gezien zou je voor jezelf moeten kunnen vertellen dat het sinds het debuut van de serie nauwelijks een fluistering van groei of innovatie vertoont. Subjectief gezien ben ik op de een of andere manier weer dat giechelende schoolmeisje, dat ik een taart aan het fladderen ben die ik gewoon heb bestaan.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
