review the happytime murders
Poppen doen dingen voor volwassenen, jongens. Zo grappig, jongens. Guys?
De term gimmick heeft een negatieve connotatie, maar dat hoeft niet. Gimmicks kunnen werken. Wanneer een gimmick op de juiste manier wordt geïmplementeerd, verandert dit in creativiteit en frisse ideeën. De sleutel tot het laten werken van een gimmick, zou ik betogen, is dat het niet de kern van je idee kan zijn, het moet de draai zijn. Als alles wat je doet afhankelijk is van de gimmick, dan is het niets meer dan de negatieve connotatie correct is, maar als de gimmick het ding is dat je werk verandert, kan het het opnieuw uitvinden en cliché-dingen nieuw en fris doen lijken.
Happytime-moorden is een gimmick-film. Pas de negatieve connotatie toe.
The Happytime Murders
Regisseur: Brian Henson
Releasedatum: 24 augustus 2018
Beoordeeld: R
De gimmick erin The Happytime Murders is duidelijk dat poppen in de echte wereld dingen voor volwassenen doen en woorden voor volwassenen zeggen. De film zet een wereld op waarin poppen bewuste wezens zijn die als tweederangsburgers onder ons leven. Phil Phillips (Bill Barretta) is een marionet P.I. die vroeger de eerste marionettenagent was, maar nadat een gijzeling verkeerd was gegaan waarbij zijn partner Connie Edwards (Melissa McCarthy) betrokken was, schopte hij de strijdmacht en een wet die poppen verbood terwijl politie werd aangenomen. Dan komt een marionet femme fatale zijn kantoor binnen, de cast van een klassiek tv-programma happytime begint dood te gaan en een echte marionet begint te spelen.
Het probleem is dat poppen die vloeken en schroeven bijna de hele clou zijn. Dat is de hele grap. Soms is het grappig om poppen te zien in seksuele handelingen of een octopus die een koe melkt voor een pornovideo, maar dat kan niet je hele pik zijn en The Happytime Murders valt er veel te vaak in.
Er zijn hints van wat de film zou kunnen zijn als hij niet zo geobsedeerd was met het doen van dingen voor volwassenen met poppen - een voorliefde die zo vaak voorkomt dat men zich afvraagt over de effecten die opgroeien als de zoon van Jim Henson op regisseur Brian Henson. De film wil zijn Wie heeft Roger Rabbit ingelijst? - een klassieke noir met een komische twist. Die film vindt zijn humor uit het rechtuit spelen, waardoor een geanimeerde gimmick ontstaat in een wereld die zonder werkt. Happytime-moorden stopt nooit lang genoeg met het gooien van punchlines om erachter te komen hoe een recht gezicht eruit zou zien.
Het concept van poppen als een onderdrukte minderheid heeft benen, en om de zoveel tijd, als de film even de tijd neemt om te stoppen met het verspillen van het scherm in poppensperma, zag je de donkere humor die had kunnen worden geleverd. Helaas, elke keer dat je denkt dat het iets interessants zou kunnen doen met het concept dat het in een andere pop van een poppensite oproept die niets meer dan een grijns genereert. Tegen de tijd dat een poppenparodie van de beruchte Basisinstinct scène rolt rond zijn pijnlijker om naar te kijken dan het is grappig. De film heeft meerdere kansen om met zowel noir als Muppet-tropen te spelen en creatief te lachen, maar komt altijd terug op het idee dat poppen die dingen voor volwassenen doen alleen al grappig zijn.
McCarthy is in behoorlijke vorm en dankzij de technische tovenarij van Henson en zijn team poppenspelers heeft ze eigenlijk wat chemie met haar vilt co-ster. De twee geklets heen en weer zijn enkele van de enige echt grappige dialogen en veel ervan voelt verbeterd, een prestatie die je niet zo goed kon bereiken met CGI in de auto. Die relatie mag echter nooit echt ergens naartoe gaan, terwijl de film van poppenmoord naar poppenmoord springt in de misvatting dat pluizig poppenspel steeds weer grappig is. Als de film het net wat meer had gespeeld, had het de noir kunnen zijn die het wilde zijn in plaats van een reeks gags die steeds minder grappig werden.
Er was een kans voor deze film om te werken, misschien zelfs als een Netflix-serie of zoiets, maar de film is gewoon te vol met onnodig pluis (excuseer de woordspeling), dat het nooit iets interessants kan bereiken. Het speelt op de hoeken van creativiteit, maar vestigt zich uiteindelijk gewoon in niets meer dan gekte. The Happytime Murders is een gimmick-film in de slechtste zin van het woord.
beste gratis youtube naar mp3-downloader
