review limbo
Ik zal eerlijk zijn, ik had niet veel verwacht toen ik er voor het eerst over hoorde limbo . Voor mij zag het eruit en klonk het als nog een kunstspel dat mensen over elkaar heen klauteren om te laten vallen omdat het hen intelligent liet voelen. Toen speelde ik het. Toen hield ik mijn mond. Toen viel mijn kaak op de grond.
limbo is een kunstspel, daar bestaat geen twijfel over. Nog belangrijker is echter dat het gewoon kunst is. Het is ook het meest gruwelijke, gedraaide en mooiste videogame dat ooit op Xbox Live Arcade is gepubliceerd, en ik zeg dat niet om me intelligent te voelen. Ik zeg dat omdat het waar is.
Lees verder voor de volledige review van limbo .
limbo (Xbox Live Arcade)
Ontwikkelaar: Playdead
Uitgever: Microsoft Game Studios
Wordt vrijgegeven: 21 juli 2010
MSRP: 1200 Microsoft-punten
limbo is een 2D-puzzelplatform waarin spelers de rol op zich nemen van een kleine jongen die wakker wordt in het bos zonder uitleg over hoe hij daar is gekomen. Vanaf het begin realiseert u zich dat dit niet uw gemiddelde puzzel is. De unieke monochrome stijl die objecten en wezens weergeeft als zwarte silhouetten tegen een sombere grijze achtergrond is grimmig en ellendig, maar toch griezelig mooi. Dit is een donker, melancholisch, door en door somber spel, en dat maakt het zo prachtig.
Prachtig het kan zijn, maar het is zo dodelijk als het mooi is. Het eerste hoofdstuk begint ons lekker rustig. Eigenlijk te stil. Veel van de openingsmomenten houden in dat je door een bos loopt, terwijl er niets interessants gebeurt. Dat wil zeggen, tot de eerste kleine 'verrassing' van het spel, een die me gewoon enkele seconden in stilte liet knipperen. Dit bepalende moment is wat maakt limbo spring eruit en het wordt alleen maar erger. Snelle reflexen, een brein dat vatbaar is voor verwrongen logica en een sterke maag zijn allemaal nodig om te zien limbo tot het einde.
Deze gruwelijkheid is wat de titel echt markeert als iets buitengewoons. De verscheidenheid aan sterfgevallen die kan (en zal) voorkomen bij de hoofdpersoon, en niet te vergeten enkele dingen die de speler moet doen om te slagen, zijn tegelijkertijd morbide hilarisch en ronduit verontrustend. Op de een of andere manier maakt het gebrek aan gore het nog erger, met de schaduwrijke graphics waarmee spelers zich echt kunnen concentreren op de waanzin van wat ze zien, in plaats van gewoon naar het bloed te gapen. Gore is niets vergeleken met echt psychologisch geweld, en dat is wat deze platformer levert. Ondanks dat het een esthetiek heeft waardoor het er volkomen veilig uitziet voor kinderen, limbo draagt een perverse intensiteit met zich mee die dwingender is dan je meest gore beladen 'next-gen' first-person shooter.
Als de gore je geest niet breekt, zullen de puzzels dat wel doen. Spelers worden meedogenloos aangevallen met duivelse uitdagingen die het risico lopen woedend te worden, maar slagen er altijd in om te stoppen net voordat een speler wil stoppen. Zoals het spreekwoord zegt, je kunt een schaap zo vaak als je wilt villen, maar je kunt het maar één keer doden. Deze game is alleen ooit skins, zo brutaal als het knipproces kan zijn.
In zeldzame gevallen zullen sommige van de puzzels het gevoel hebben dat ze leunen beetje te zwaar op giswerk en geluk, vooral die rond fysica, maar het feit dat experimenteren vaak beloningen oplevert, helpt zeker deze frustrerende momenten goed te maken. Velen waren de tijd waarin een puzzel mijn mentale middelen had uitgeput, alleen voor mij om per ongeluk het juiste antwoord te vinden, net toen ik me op het punt stond me over te geven.
Wat het spel echt zo krachtig maakt, is hoe het een sfeer van onderdrukking en paranoia cultiveert die bij de speler blijft vanaf het moment dat de eerste booby-val wordt gesprongen tot het einde van de game. De dood komt hard en snel, soms met zo'n meedogenloze snelheid dat je eigenlijk van je stoel kunt springen. Erger nog zijn de delen waar niets gebeurt, de stille periodes waarbij je gewoon moet lopen. De terreur die deze game kan inspireren, is zo groot dat deze anders saaie momenten alleen maar de spanning verhogen, omdat spelers geconditioneerd zijn om een nieuwe en verschrikkelijke val te verwachten. Soms is er een. Soms is dat niet zo. Als Alfred Hitchcock een videogame had gemaakt, zou dit het zijn geweest.
Ondanks het constante gevoel van paranoia en angst, is de pure humor die je in het spel kunt hebben, behoorlijk verbazingwekkend. Het is heel zeldzaam dat een videogame me zo vaak kan doden, maar toch elke keer een lach oproept. Het geweld is zo meedogenloos en woest dat het afschuwelijk grappig wordt. Dood is zijn eigen beloning, en omdat de meeste checkpoints goed geplaatst zijn, werkt de trial-and-error gameplay eigenlijk heel goed. Elke dood maakt iemand sterker en bewuster en verspilt de tijd van de speler niet zoals veel andere 'brutale' platformers.
Geluid wordt spaarzaam maar met groot effect gebruikt. Omgevingsruis vervangt een soundtrack, en de functionele geluidseffecten lenen zich goed voor een spel dat de verbeelding voedt met eenvoudige beelden in plaats van zinloze grafische overkill. De visuals zijn vervreemdend maar toch fascinerend, trekken spelers naar binnen terwijl ze op afstand blijven en te allen tijde enigszins losgekoppeld. Het is heel moeilijk om zo'n afstandelijk spel tegelijkertijd boeiend te maken, maar limbo beheert het.
In essentie, limbo draagt veel kwaliteiten met zich mee die doen denken aan klassieke 2D-puzzels zoals Hart van duisternis en Abe's Oddysey . Een donker gevoel voor humor en een innemende artistieke stijl vermengd met momenten van echte horror en wreedheid, onderbroken door een reeks zeer slimme puzzels. Het is een ouderwets gevoel, maar gemoderniseerd en aangepast tot het punt waarop het niet voelt alsof het is gedaan voor goedkope nostalgie. Het is geen cloying game die erop vertrouwt 'old-school' te zijn, maar fans van die oudere games zullen hier zeker van houden.
verschil tussen alfa- en bètatesten
limbo is zo goed als perfect in wat een game kan krijgen. Het is artistiek zonder pompeus, moeilijk zonder goedkoop te zijn, en gewelddadig zonder gratis te zijn. Het krijgt alles precies goed, en hoewel het avontuur slechts enkele uren duurt om toegewijde spelers te verslaan, zal de herinnering aan het spel nog veel, veel langer blijven, en veel spelers zullen niet stoppen met het verslaan van het spel slechts één keer. Als ik dit spel in één woord zou moeten samenvatten, denk ik dat dat woord 'effectief' zou zijn. Dat is wat deze game is, in elke zin van het woord.
Ik ga je niet vertellen het te kopen. ik ga naar vragen u om het te kopen.
Score: 10 - Onberispelijke overwinning ( Tieners zijn zo perfect als je in een genre of op een platform komt. Pure, onaangetaste videogame-extase. )