review the munchables
beste gratis pop-upblokkering voor Chrome
The Munchables is een kinderspel, maar weet je wat? Bijna alle spellen zijn kinderspellen. Ik had onlangs de gelegenheid om te spelen Dead Rising , GTA 4 en Halo 3 met de minder dan tien jaar oude kinderen van sommige 'progressieve' vrienden van mij, en het werd mij overduidelijk hoe aantrekkelijk 'volwassen' inhoud voor kinderen is. Ze waren dol op die spellen, veel meer dan Mijn Sims of Mario .
Dus ja, zoals bijna elk videogame ooit gemaakt, The Munchables zal waarschijnlijk kinderen aanspreken, maar in tegenstelling tot GTA 4 , zal het waarschijnlijk ook aantrekkelijk zijn voor niet-progressieve ouders die een spel voor hun kinderen willen kopen dat 'veilig' is. 'Games van deze' veilige 'aard neigen ertoe te zuigen, omdat ze meestal voor zo weinig mogelijk geld worden gemaakt en het begrip dat maar weinig mensen met een kritische smaak ze ooit zullen spelen.
Gedurende de maanden voorafgaand aan de The Munchables release, begon ik te denken dat het misschien anders zou zijn dan andere 'veilige' games. Pre-release video's en vroege indrukken vergeleken het met een kruising tussen Katamari Damacy en Pac-Man en gezien dat The Munchables komt van de uitgever van die twee klassiekers, het was niet onmogelijk om te denken dat het aan die verwachting zou kunnen voldoen. Natuurlijk, het zou beslist eenvoudig zijn en met $ 30 nieuw zou het er zeker niet zo goed uitzien als een $ 60-spel, maar ik had nog steeds mijn hoop.
Sla de sprong om erachter te komen of die hoop was onderbroken.
The Munchables (Wii)
Ontwikkelaar: Namco-Bandai
Uitgever: Namco-Bandai
Uitgebracht: 26 mei 2009
Adviesprijs: $ 29,99
Dus ja, The Munchable s is een beetje vreselijk, maar ik vind het geweldig. De dingen die het verschrikkelijk maken (lage moeilijkheidsgraad en repetitiviteit) zijn allemaal opzettelijke ontwerpbeslissingen die zeker zijn geïmplementeerd om het spel niet alleen toegankelijk te maken voor jonge kinderen, maar ook toegankelijk voor jonge kinderen die normaal geen videogames spelen, kinderen die zeggen dat ze een hekel hebben aan videogames en iedereen op de planeet. The Munchable s is een spel dat iedereen met twee werkende handen en minstens één werkende oogbal van begin tot eind kan verslaan met weinig denk- of verliesmogelijkheden, twee van de dingen die velen het meest haten aan videogames, maar ook de twee dingen die maak games interessant voor veel fans van het medium. Wat betreft de dingen waardoor ik van het spel hou, dat zijn eigenschappen die ook in het spel zijn geplaatst om het 'leuk voor iedereen' te maken. Het thema van de game 'grote hond eet kleine hond' wordt bijvoorbeeld zo algemeen begrepen dat het moeilijk voor te stellen is om het niet te 'krijgen', maar de manier waarop het hier wordt uitgedrukt is zo raar en leuk dat het moeilijk is om niet van te houden.
De Muchables verhaal is eigenlijk alleen maar een excuus om kakgrappen te maken en schattige kleine hond dingen te laten zien die alles eten op de site. Munchy, de roze, en Chomper, de piranha-ogende, zijn de muppet-ogende sterren uit het Henson-tijdperk. Ze zijn inboorlingen van de planeet Star Ving, en onder het toezicht van de ui geconfronteerd met 'grote oudste', gaan ze vooruit om het land te verdedigen tegen binnenvallende ruimtepiraten genaamd Tabemon. Deze piraten denken dat ze behoorlijk angstaanjagend zijn, maar voor de Munchables zien ze er allemaal uit als lunch. Voor de Munchables lijkt alles wat kleiner is dan de lunch. Ze eten zelfs af en toe de helft van het gezicht van de grote ouderling. Het is nogal een site.
Ik zou zeggen dat je op een gemiddeld niveau niet meer dan vijf seconden gaat zonder iets of iemand te eten. Die vijf seconden zullen voor altijd aanvoelen in vergelijking met de rest van het spel, omdat je vaker dan niet-dudes non-stop eet en ze nog sneller opeet. De game beloont je voor het snel achter elkaar eten van spullen, waarvoor frequent gebruik van de 'turbo chomp' knop nodig is, die je Munchable in een lading met open mond stuurt die een beetje moeilijker te manoeuvreren is. Het is echter het verlies van controle waard, vooral een beetje verder in het spel wanneer de ruimtepiraten eruit zien als boze met chocolade bedekte bananen en aardbeien met kettingzagen en hockeymaskers. Je zult ze oprecht zo snel mogelijk willen eten, omdat ze er zo echt smakelijk uitzien.
Aan het einde van elk niveau wordt je beoordeeld op hoeveel 'maaltijden' je hebt gehad. Dit wordt bepaald door hoeveel vijanden je hebt gegeten, hoeveel combo's je hebt gekregen en hoe vaak je een hit hebt genomen (door hits te nemen verlies je maaltijden en krimp je te klein om iets te eten). Wanneer je je maaltijden bij elkaar optelt, poepen je knabbelende bollen orbs die eruit zien als iets dat je misschien uit een. 50 $ speelgoedautomaat. Hij poept ze over de hele grote, tot zijn grote vreugde. Het is best wel gaaf.
Je kunt ook eikels verzamelen in elk niveau. Als je ze allemaal verzamelt en / of de eindbaas verslaat (één voor elk van de acht werelden van de game), krijg je een nieuwe outfit voor je Munchable om te dragen. Er zijn er zes per wereld, in totaal 48. Er zijn ook meer dan 150 verschillende vijanden in het spel, die je kunt bekijken na het eten in de 'Tabemon Encyclopedia' van het spel. Het is een coole kleine functie en draagt bij aan de toch al aanzienlijke charme van de game.
En dat is het eigenlijk wel. Je eet vijanden, probeert ze in combo's te eten, en ze over een man met een uienhoofd te poepen en herhaalt. Na het eerste niveau kom je regelmatig vijanden tegen die groter en moeilijker zijn dan jij, die je moet aanvallen met een sonisch -achtige rolbeweging om ze in kleinere versies van dezelfde vijand te breken en ze vervolgens op te eten voordat ze zich opnieuw vormen. Hoe meer je eet, hoe groter je wordt, tot het punt waarop je alles kunt eten zonder het eerst te breken. Kleine dingen zoals dit voorkomen dat het spel wordt helemaal repetitief, maar niet veel. Er zijn ook baasgevechten, een paar token power-ups, een generiek spookachtig herenhuis om te verkennen, een niveau waar je honderd robotachtige vissen moet eten, een niveau waar je diepzeeduiken moet, allemaal leuke kleine afleidingen. Toch breng je bijna elke seconde van je tijd door met een ruimtepiraat in je mond, of het nu bazen, robotvissen of wat dan ook zijn.
U kan spring in het spel, niet met een druk op de knop, maar met een snelle beweging van de Wii-afstandsbediening. Klinkt het vervelend? Maak je geen zorgen, het is zelden nodig. Lopen, eten en af en toe aanvallen is alles wat je moet doen om de meeste van je doelen te bereiken. Het valt echter een beetje tegen. Met wat platforming gemengd, The Munchables misschien zo goed geweest als van Blob of een van de andere vele eigenaardige eigenaardigheden op de Wii.
Het spel lijdt ook onder willekeurige aanvallen omdat het volledig generiek wordt. Ongeveer de helft van de muziek in de game is echt cool, een soort kruising tussen de Crazy Roco soundtrack en meer peppy tracks van Katamari Damacy . De rest van de muziek is behoorlijk ongeïnspireerd en laat weinig tot geen indruk achter. Hetzelfde met de omgevingen; de helft is interessant, zoals de gigantische koekjesfabriek of Springende flits -geïnspireerde vliegende eilanden, en anderen zijn saai als zonde, zoals de woestijn, lava en ijsniveaus. Ik kan niet klagen over de bazen. Van de rijstbal sumo die Tabemon worstelt die in kleine stukjes sushi breekt wanneer je hem slaat, tot de gigantische chocoladereep die gigantische Hershey-handen vormt uit de chocoladefontein waarin je hem bevecht, ze zijn allemaal grappig en leuk om naar te kijken.
De game heeft nog een aantal andere goede dingen, zoals een nieuw personage om te ontgrendelen nadat je het hebt verslagen, en de optie om alle niveaus in 'mirror-modus' te spelen nadat je het de eerste keer hebt verslagen, maar niets van dit alles is alles zo geweldig. Werkelijk, The Munchables mist iets dat als 'geweldig' kan worden beschouwd. In veel opzichten doet het me denken aan de Onechanbara serie, in die zin dat het niet eens meer probeert te zijn dan een constant gewelddadige uitlaatklep voor onze minst geavanceerde impulsen, behalve waar Onechanbara spreekt tot onze liefde voor half naakte meisjes en onthoofding, The Munchables spreekt tot onze liefde voor puppy-achtige dingen en eten tot onze maag barst. Het is verre van verfijnd, maar het is zo schaamteloos en zo vreemd dat het nooit echt middelmatig wordt. Koop het als je rijk bent, huur het als je arm bent, maar probeer het in elk geval voordat je sterft.
Score: 6,5 - Oké (6s zijn misschien iets boven het gemiddelde of gewoon onschadelijk. Fans van het genre zouden er een beetje van moeten genieten, maar een flink aantal blijft onvervuld.)