review ruiner
Adrenline voedde de toekomst
In de afgelopen jaren is het aantal games dat hun moeilijkheid op de mouwen draagt, toegenomen. Talloze spellen op Steam praten nu over hoe hardcore ze zijn en hoe ze je zullen verslaan tot het punt van stoppen en huilen. De meeste van deze spellen doen het door het deck tegen je te stapelen of je niet echt de tools te geven om je vijanden goed te verslaan. Het zijn de goede die je de tools geven om te winnen, maar die ook dezelfde tools aan de AI geven, evenals de vaardigheden om ze goed te gebruiken.
RUIN , Ben ik blij om te zeggen, is een van die goede moeilijke spellen. Maar harde gameplay alleen is geen geweldig spel, er moet meer zijn om het moeilijk te maken en ervoor te zorgen dat je terugkomt voor meer. Je hebt een wereld, een verhaal, een personage of iets nodig dat je in de oren gooit en ervoor zorgt dat je de controller van de grond haalt waar je hem net op hebt gegooid. RUIN zal voor sommigen die masochistische aantrekkingskracht hebben, maar voor anderen vraag ik me af of ze niet zo gemakkelijk verslaafd zullen raken.
RUIN (Pc (beoordeeld), PS4, Xbox One)
Ontwikkelaar: Reikon Games
Uitgever: Return Digital
Uitgebracht: 26 september 2017
Adviesprijs: $ 19,99
RUIN in de kern is een kruising tussen een twin-stick shooter en een kogelhel die tot het uiterste wordt besmeurd met futuristische sciencefictiontonen. De strijd is kinetisch, gevarieerd en vooral snel. Je moet altijd bewegen, anders zul je een snelle dood onder ogen zien.
Om je eigen dood af te wenden terwijl je het neerlegt op je vijanden, heb je altijd een pijp en een upgradebaar machinegeweer met onbeperkte munitie. Betere en meer gevarieerde wapens kunnen in elk niveau worden gekocht, maar alles buiten je basisuitrusting heeft beperkt gebruik. Dit kan een beetje vervelend zijn als je eindelijk een pistool vindt dat je leuk vindt, maar het voelt nooit echt oneerlijk omdat de basiswapens formidabel zijn en soms vond ik het basiskanon nuttiger tegen bepaalde vijanden.
privéservers voor World of Warcraft
Naast wapens heb je ook vaardigheden die je echt de overhand geven tegen je vijanden, totdat ze dezelfde kunnen gaan gebruiken. De vaardigheden gaan over wat je zou verwachten voor een twin-stick of kogelhel: je hebt een streepje, verschillende schilden, stun granaten, berserker-modus. Niets bijzonders, maar je kunt zien dat het gevecht om je heen is ontworpen om de vaardigheden te leren die je hebt gekregen.
Vaardigheden worden ontgrendeld en opgewaardeerd met behulp van vaardigheidspunten die je verdient door te levelen en side quests te doen in de hubwereld. Een van de dingen die ik echt leuk vind aan het spel is het feit dat je je vaardigheden en vaardigheidspunten die eraan zijn toegewezen, op elk gewenst moment kunt wijzigen. Het voelt allebei heel toepasselijk voor een wereld vol transhumanisme en is ook een integraal onderdeel van je succes tegen steeds veranderende vijanden. De game laat je nooit echt bij een bepaalde set blijven en dwingt je in plaats daarvan aan te passen aan verschillende situaties door vijanden naar je toe te gooien met verschillende sterke en zwakke punten die kunnen worden uitgebuit met je beschikbare vaardigheden.
Er zijn een paar vaardigheden die ik nogal nutteloos vond, zoals een die je kracht verhoogt naarmate je combo-niveau groeide, wat goed zou zijn als RUIN gooide vijanden naar je in een snel genoeg tempo om combo's te rijgen. Aan de andere kant, een paar werd een beetje overweldigd toen ik het einde naderde dankzij het vermogen voor mij om vijanden op te sluiten en door de laatste paar niveaus en eindbazen te blazen.
Dat wil niet zeggen dat het spel niet moeilijk is; wanneer gespeeld op het door de ontwikkelaar voorgestelde niveau is het dat. Er zijn echter twee niveaus onder dat als je geen zin hebt om vanaf je 50e dood te gaan schreeuwen aan de top van je longen. Ik koos ervoor om met het voorgestelde niveau te gaan en ik kan zeggen dat terwijl het moeilijk is, de curve geleidelijk is en je in een comfortabel tempo naar steeds moeilijkere vijanden leidt. Er waren een paar hobbels in de weg, maar uiteindelijk kwam ik er allemaal doorheen en merkte dat ik het veel beter deed nadat ik er rekening mee had gehouden dat ik niet onkwetsbaar was. Daarna begon ik te behandelen RUIN meer als een kogel terwijl ik nog steeds manieren vond om aan te vallen en het gevecht gewoon in mijn hersenen klikte. Ik vond het spel ook leuker op een controller, maar de optie om op een toetsenbord te spelen is een bonus voor diegenen die er de voorkeur aan geven.
Gedurende het spel zijn er drie verschillende soorten ontmoetingen die je zult tegenkomen. Je gebruikelijke horde-ontmoeting, mini-bazen, en zoals te verwachten, baasgevechten. De horde ontmoetingen zijn niet echt bijzonder, waarbij je een aantal basisvijanden onder je hoofd krijgt die je stapsgewijs worden gegooid. De mini-bazen zijn degenen die ik zowel de moeilijkste als de meest bevredigende vond om te veroveren. Deze ontmoetingen waren meestal een enkele opgevoerde vijand die krachtige wapens en vaardigheden had die je eigen rivaal evenaren en veel meer gezondheid dan je gebruikelijke vijanden. De bazen waren in het begin interessant, maar naarmate het spel vorderde, hergebruikten ze de mechanica van eerdere gevechten en ik weet niet of het uit slecht spelontwerp was gedaan of om te passen in het verhaal van een overkoepelende vijand.
Wat het verhaal betreft, begint het met een personage genaamd Je meester dat je één enkel doel geeft: KILL BOSS. Nadat je Boss hebt vermoord, verandert het verhaal in je gebruikelijke cyberpunktropen. Dubbele kruisen, bedrijven zo machtig als naties, vermiste broers en zussen die niet werden genoemd voordat je werd verraden. Over het algemeen was het verhaal nogal zwak, wat ik niet erg zou vinden als de game zichzelf niet zou proberen te promoten als verhaalgestuurd. Er waren een aantal leuke en grappige momenten, maar ze kwamen vooral van de ondersteunende cast van personages in plaats van het hoofdverhaal.
Het stelt me echt teleur dat het verhaal ook zo saai is omdat de wereld dat is RUIN vindt plaats in voelt zo levendig en goed uitgewerkt. Terwijl je rondloopt in de hubstad Rengkok, kun je alle gebruikelijke personages ontmoeten die je in een cyberpunkwereld zou verwachten. Anarcho-hackers die de wereld willen platbranden, sadisten die bewonderen hoeveel pijn je jezelf doorbrengt, bewakingsrobotskatten, het is er allemaal. Al deze personages en de rest van de wereld zijn uitgewerkt via een in-game database die wedijvert met degene die is inbegrepen Metal Gear Solid 4: Guns of the Patriots. Ik nam deze ingangen met grote vraatzucht op en bij het doorlezen van alle het voelt het net alsof ze zoveel op tafel hebben achtergelaten met betrekking tot het gebruik van die wereld goed. Ik vermoed dat sommige mensen meer kilometers uit het verhaal halen dan ik, maar dit is duidelijk een subjectief probleem.
Esthetisch ziet het spel er geweldig uit en voelt het geweldig aan. Het gebruik van rood als overheersende kleur helpt echt bij het creëren van een sfeer van paranoia en gevaar. Soms worden de niveaus een beetje donker, maar gelukkig zijn alle vijanden rood omlijnd, zodat je ze zelfs in het donker kunt zien. De soundtrack is precies waar hij voor elk onderdeel moet zijn. In de hubwereld werd een lied van bijna trieste verlangenspelen dat je zou kunnen zweren, gezongen door iemand op een nabijgelegen dak. In gevechten is de muziek echter gevuld met precies het soort adrenaline-elektromuziek die je graag zou willen horen als je een pijp door iemands hoofd duwt.
Het enige technische probleem dat ik heb is dat je op het moment van schrijven van deze review maar één opslagruimte had. Ik weet niet waarom dit in games ineens een probleem is, maar ik verloor al mijn vorderingen bij het opnieuw maken van een herstelde fout die ik in een eerdere build had gevonden en het is iets meer dan irritant. Wat de eindspelinhoud betreft, voelt het ontbreken van een leaderboard- of arcade-modus als een gemiste kans, maar het is niets belangrijks en doet op geen enkele manier afbreuk aan het basisspel.
Alles bij elkaar genomen, heb je uiteindelijk een solide cyberpunk-actiegame met uitzonderlijke op wapens en melee gebaseerde gevechten die plaatsvinden in een prachtig uitgewerkte wereld die helaas niet volledig wordt benut. Het is misschien niet perfect, maar ik kan het van harte aanbevelen RUIN als je op zoek bent naar een goede uitdaging of een spel dat perfect in een donkere kamer past met je koptelefoon op maximaal.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
