review momodora reverie under moonlight
Maak als een blad en leg het neer
Ik ben behoorlijk teleurgesteld in mezelf dat ik het niet heb gemerkt Momodora serie eerder. De vierde titel in de serie, Mijmerij onder het maanlicht , is nu een jaar op de pc, maar heeft zijn weg gevonden naar PlayStation 4. Onmiddellijk mijn aandacht trekken voor zijn 16-bits geïnspireerde visuals en, als ik eerlijk ben met mezelf, schattige vrouw met hoorns die de belangrijkste kunst sieren, Ik moest erin springen om de wereld met mijn eigen ogen te zien.
het toevoegen van een waarde aan een array
Ik ben nooit een echte metroidvania-genre-speler geweest, omdat mijn vreselijke geheugen betekent dat ik vaak vergeet waar ik heen ga en verdwaal, maar toen ik erachter kwam dat ik speelde als een jonge priesteres die stoere vrouwen vocht met een esdoornblad Ik moest het laten schieten.
Momodora: Reverie Under the Moonlight is als ahornsiroop. Zolang je precies de juiste hoeveelheid zet, eet je een verdomd goede stapel hotcakes.
Momodora: Reverie Under the Moonlight (PC, PS4 (beoordeeld))
Ontwikkelaar: Bombservice
Uitgever: PLAYISM
Release: 16 maart 2017
Adviesprijs: $ 9,99
Momodora: Reverie Under the Moonlight is typisch fantasietarief. In navolging van de jonge priesteres Kaho, ging u op zoek naar een kasteel en de omliggende gebieden nadat uw huis is getroffen door een vloek. Kaho windt duivels en slechteriken af met een spiritueel begiftigd esdoornblad en ontdekt langzaam de mysteries van Karst Castle naarmate ze verder gaat. Het plot is niet bijzonder aantrekkelijk, maar wordt verheven door presentatie. In plaats van af en toe enorme blokken tekst op je te dumpen, wordt het verhaal afgeleverd in korte, vaak een of twee zinnen, terwijl je op belangrijke NPC's stuit. Het voegt een laag mysterie toe die er anders niet zou zijn geweest. In combinatie met het intrigerende karakterontwerp merkte ik vaak dat ik meer wilde weten. De keerzijde van deze methode van plotontwikkeling is echter dat het heel goed mogelijk is om cruciale bits volledig te missen. Zelfs het ontleden van welke NPC's belangrijk zijn, kan ook moeilijk zijn. Maar in elk geval draagt elk stukje tekst bij aan het algehele gevoel van melancholie.
Bijdragen aan die melancholie is het mooie opvallende kunstontwerp. De sprite-animatie is vloeiend en de anime-achtige karakters dragen bij aan kleuren die hen helpen tussen de diepzwarte tinten van de omgeving te springen. Actie-animaties zijn gevuld met persoonlijkheid omdat elke veeg van Kaho's esdoornblad vergezeld gaat van grote swooshes, en bazen hebben verschillende aanvalsanimaties (hoewel sommige van de ontwerpen van de baas veel te wensen overlaten). Ik wou dat de achtergrondmuziek net zo goed werkte als de kunst, omdat deze vaak onherinnerbaar is en niet altijd functioneert. Een paar keer tijdens mijn twee playthroughs (één op Easy, één op Normal) zou achtergrondmuziek volledig wegvallen, wat zou benadrukken hoe gebrekkig het algehele geluidsontwerp was op sommige gebieden.
Maar terwijl Momodora is op sommige momenten technisch misschien niet goed, het is sterk waar het het belangrijkst is: de gameplay. Momodora zit vol met strakke, intense gevechten die je in het begin niet zou verwachten. Wonderbaarlijk afgewisseld met de kwetsbaarheid van haar blad, voelen alle hits van Kaho zwaar en krachtig aan. Elke hit komt met een luide knal en een korte verdovingsperiode die het gevecht in een enigszins methodisch ritme plaatst. Elke vijandelijke ontmoeting voelt als een puzzel die moet worden opgelost, want het is een kwestie van uitzoeken hoe ze hun aanvallen kunnen ontwijken en het gebruik van onoverwinnelijkheidskaders om hun aanvalsvenster te verzilveren. Het enige probleem met zijn gevechten is dat je steeds terugkeert (de belangrijkste kern van elk metroidvania-spel), de afzonderlijke ontmoetingen worden minder indrukwekkend naarmate je meer tegen dezelfde vijand vecht, op dezelfde manier, en op steeds opnieuw op dezelfde plaats.
De eindbaasgevechten zijn de ware gelijkspel hier. Variërend van typen die het scherm bedekken met boobie-zwakke punten, typen die lasers met een groot bereik gebruiken en typen van dezelfde grootte als Kaho met meer mobiliteit. De baas vecht waar je tegen een andere persoon vecht het meest betrokken Momodora omdat het bijna voelt als een vechtspel. Het uitzoeken van de patronen van de baas komt neer op framegegevens en de grotere mobiliteit van deze specifieke bazen deed me veel vaker ontwijken. Wanneer je later een luchtdashboard ontgrendelt, worden gevechten nog beter omdat dit een extra cruciale laag toevoegt aan de zware stijl van de game. Maar als al het gepraat over frames en ontwijken eng lijkt, Momodora verbetert eigenlijk een van mijn favoriete functies. Met drie moeilijkheidsniveaus (en een vierde om te ontgrendelen voor de echt toegewijde), voelt elk niveau eigenlijk uniek genoeg om je terug te trekken. Op de Easy moeilijkheid, bijvoorbeeld, begin je met een volledig genivelleerde gezondheidsbalk en speciale items die meer onoverwinnelijkheid frames toevoegen en je langzaam genezen. Vijanden vallen met lagere snelheden aan, maar zijn nog steeds genoeg bezig met deze moeilijkheid, dus als je niet goed thuis bent in deze spellen, is dit een goede manier om het te ervaren.
Zoals je zou verwachten, Momodora is gebouwd met herspeelbaarheid in gedachten. De wereldkaart is niet al te uitgebreid en heeft nog een paar doodlopende wegen dan ik zou willen, maar het grootste deel is gemakkelijk te doorkruisen. In tegenstelling tot andere spellen van dit type, zijn de enige gebieden die niet toegankelijk zijn, die worden tegengehouden door sleutels (of een bepaalde mogelijkheid die halverwege wordt ontgrendeld). Er is geen platform waar je niet hoog genoeg op kunt springen, noch gaten te ver over. Helaas betekent dit dat een playthrough over de Normal-moeilijkheid me slechts ongeveer vier uur kostte. Maar met hogere moeilijkheden, een geschenk voor volledige voltooiing van de kaart en een echt einde (waarbij ontgrendelen enige tijd kost om erachter te komen), is er voldoende reden om terug te gaan voor degenen die echt worden geïnvesteerd.
Maar voor degenen die gewoon willen zien wat dat schattige meisje met hoorns doet zoals ik deed, Momodora: Reverie Under the Moonlight is een korte, maar zeer plezierige tijd. Het kan voorbij zijn voordat het zijn welkom overschrijdt en er barsten beginnen te vertonen, maar zelfs dan zijn die gebreken niet genoeg om de ervaring te kleineren.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
