review grim fandango
Griezelige enge skeletten sturen rillingen over mijn rug
Onverbiddelijke Fandango had niet zozeer een remaster nodig als wel een heruitgave. Velen, waaronder ikzelf, hebben het moeilijk gevonden om een exemplaar op te sporen om te spelen. We hebben een hele digitale catalogus gehad - GOG.com - gewijd aan het te koop aanbieden van goede, oude games op een digitale winkel, maar geen Onverbiddelijke Fandango ?
De touch-ups worden op prijs gesteld. Met een druk op de knop kunt u schakelen tussen het originele en geremasterde uiterlijk. De laatste heeft een aantal mooie dynamische verlichting en nieuwe karaktermodellen, maar ik bleef vooral bij de eerste vanwege de meer levendige kleuren. Het commentaar in de game is een leuke touch. De niet-tankbedieningen zijn welkom (net als de brutale trofee voor het spelen met tankbedieningen).
Maar er zijn geen botten over Onverbiddelijke Fandango behoudt zijn oorspronkelijke verdiensten als een stijlvol, humerus-avontuur.
Onverbiddelijke Fandango ( PS Vita (Beoordeelde), PC, PS4)
Ontwikkelaar: Double Fine
Uitgever: Double Fine
Uitgebracht: 27 januari 2015
Adviesprijs: $ 14,99
Manny Calavera is een grimmige maaimachine, wat in dit art deco Land of the Dead betekent dat hij een reisbureau is en dode zielen naar hun laatste rustplaats stuurt via een verscheidenheid aan fijne reismogelijkheden. Het meest gewaardeerd is de Number Nine, een sneltrein gereserveerd voor diegenen die echte levens hebben geleid. Manny is niet een van hen, daarom werkt hij zijn zonden als een maaier, maar een reeks zwerver, lage commissie klanten laat hem water betreden in deze letterlijke limbo.
Ik heb me nog nooit zo emotioneel verbonden gevoeld met een videogame-personage als toen Manny een ceremonieel dag van de dode stokbrood oppakte en alles in zijn binnenzak stopte. En dan nog een. En dan nog een. En dan nog een. Mijn God. Waarom laat het me oneindig brood pakken. Ik heb grenzen nodig. Zeker, al deze broden zullen niet verschijnen als individuele inventarisitems waar ik doorheen moet scrollen - oh, dat doen ze wel. Fijn. Ik heb mijn brood gemaakt en ik ga erin roggen.
Ik ben dol op brood - oké, ik kneed om te stoppen met brood. Onverbiddelijke Fandango is zo speels, maar het brengt me in een goed humeur. Dit is een wereld van reisagent skeletten, gigantische kattenraces en bijtende vogels die zo comfortabel loskomen dat je je bijna afvraagt waarom iemand mijlen maakt naar het hiernamaals. Het is natuurlijk een gemakkelijker verblijf voor de ondernemende Calavera dan de arme zielen die jaren op een wandelstok wandelen.
Aan de andere kant, het draait allemaal om de reis.
Onverbiddelijke Fandango is gevuld met een scherpe dialoog en je wordt aangemoedigd om alle opties te doorlopen, een beetje snel afleren nodig als je een 'hij zal dat onthouden'-dieet van keuze-zware avonturengames hebt gevolgd. Niets voelt echter weggegooid. Het zijn gags, relevante informatie of, meer waarschijnlijk, een combinatie van beide.
De economie is indrukwekkend. Bijkomende personages verschijnen tijdens de lange reis en het voelt alsof je een oude vriend ziet. Het is niet enorm in de open wereld, 'je kunt naar die bergen wandelen', maar het voelt zowel vol als intiem aan, als een warm diner in een kleine, met vrienden gevulde keuken. Tony Plana verdient enorm veel waardering voor het uiten van Manny en het laten voelen van zelfs herhaalde itembeschrijvingsregels.
Over het enige dat erin zit Onverbiddelijke Fandango dat is niet gebleekt-bot glad zijn de puzzels, die je uiteindelijk zullen doen struikelen. Voor mij was het een mix van mijn mislukte laterale denken (domheid) en de middelen van interactie. Op de Vita werkt aanwijzen en klikken met het aanraakscherm het beste in puzzeloplossende situaties, hoewel ik nog steeds voornamelijk met traditionele bedieningselementen rondliep.
Eén puzzel liet me mijn zeis gebruiken en daarbij met de X-knop bleef Manny hem gewoon in het algemeen correcte gebied rondzwaaien. Door te klikken op wat een iets andere plek moet zijn geweest met de aanraakbedieningen en het openen van de gebruikersinterface kon ik vooruitgang boeken. Wild tikken totdat de gebruikersinterface verschijnt, is ook de beste manier om de balans op te maken van waar je in een gebied mee kunt communiceren, in plaats van te vertrouwen op knopklikken en Manny's nek naar interessante objecten. PS4-gebruikers kunnen geconfronteerd worden met een extra uitdaging zonder aanraakbediening. Aan de technische kant heb ik wel een paar crashes op Vita meegemaakt en een exemplaar van Manny die op zijn plaats werd vergrendeld waardoor een herstart nodig was, dus vergeet niet om vaak op te slaan.
Het uitzoeken hoe je met iets moet omgaan, valt waarschijnlijk ergens tussen domheid en middel van interactie. Het vervangen van een item dat je misschien hebt opgehaald voordat je het in wezen combineerde - zonder een soort traditioneel inventarisscherm en de optie 'combineren' - brak een beetje mijn hersens. Gelukkig is het spel 17 jaar oud en kun je een beetje vals spelen als je geweten het aankan.
De komische beats Onverbiddelijke Fandango alleen al in de openingsfilm zijn verrukkelijk. Herinnert je hoe zeldzaam 'grappig' is in games. Wat puzzellogica voor avonturenspel en de dikke oranje polygonen van Glottis terzijde, het voelt niet gedateerd aan. Het is goed geschreven, rijk, hartelijk, grappig en ik ben blij dat het voor iedereen gemakkelijk beschikbaar is om te spelen.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een exemplaar van de game in de winkel dat door de ontwikkelaar is verstrekt.)
het openen van een dat-bestand op mac