Recensie: Gezocht: Dood

recensie gezocht dood

Slachting op Valentijnsdag

De reeks komt ongeveer een uur in het verhaal en duurt ongeveer 95 seconden. Luitenant Hannah Stone, net gedoucht van weer een vreselijke, gewelddadige dag op het werk, loopt de cafetaria van haar hoofdkwartier binnen voor het avondeten. Aan de balie krijgt ze vissoep, braadworstcurry met aardappelen, zwarte bessengelei en een dampende kop koffie. Goed verdiend.

Hannah gaat aan een lege tafel zitten en staart naar de kom. Bovenop haar soep ligt een afgehakte vissenkop. Het staart haar aan. Hannah kijkt het in de ogen, die terug tuurt in haar ziel. Hol. Niet knipperend. Beschuldigen. Hannah gooit de soep aan de kant, waar zelfs een hongerige kat besluit niet deel te nemen aan de gratis maaltijd. Hannah pakt haar vork en steekt hem in de braadworst, of probeert dat in ieder geval, want het bestek dringt niet eens door de huid van de worst. Verhuizen naar de aardappelen levert vergelijkbare resultaten op, waarbij de peuters alleen maar gewelddadig van het bord pingelen.

De gelei? Nou, het schept schoon genoeg. Eigenlijk te netjes, want het blijft stevig aan Hannahs lepel vastgelijmd, weigert te bewegen en ziet er nu veel zwarter uit dan in de schaal. Het enige dat overblijft om deze trieste maaltijd te redden, is de koffie. En zo pakt Hannah in de oorverdovende stilte van de holle kantine de beker... Is dat een letterlijke schedel ze bespiedt in de stoom van de drank?

Hannah's diner is verpest. De maaltijd is een ramp geweest.

De voorgaande reeks heeft geen invloed op de plot, de personages of de verhalende thema's van Wilde dood dan ook. Maar met die scène van culinaire teleurstelling veroverde het spel mijn hart.

Wilde dood ( PS5 (beoordeeld) PS4, Xbox One, Xbox Series X/S , PC )
Ontwikkelaar: Soliel Ltd.
Uitgever: 110 Industries
Vrijgegeven: 14 februari 2023
Adviesprijs: $ 59,99

Wilde dood is een gloednieuwe third-person slasher/shooter, ontwikkeld door de Japanse studio Soliel en uitgegeven door het Zwitserse 110 Industries. Door de uitgever beschreven als 'een liefdesbrief aan de zesde generatie videogameconsoles', Wilde dood draagt ​​zijn Spirit of '01 brutaal op zijn mouw, met als doel een wratten-en-alles-reconstructie te leveren van de onhandige actie, ingewikkelde verhalen vertellen en meedogenloze, borderline oneerlijk uitdaging van de run 'n' gun-titels van de vroege jaren '00.

Het verhaal volgt, althans voor zover kan worden afgeleid uit een soms onbegrijpelijk script, een week uit het leven van het geprivatiseerde Hong Kong Black Ops-team 'Zombie Unit' - een soort 'Suicide Squad', bestaande uit ex-oorlogsmisdadigers die de taak hebben met het aannemen van de smerigste daden in de onderwereld van Hong Kong. Onder leiding van de Zwitserse agente Hannah Stone heeft de eenheid, ondanks de locatie, geen enkel Aziatisch lid, zoals het geval is met bijna het geheel van Wilde dood 's cast, misschien met de witste, meest belachelijk veramerikaniseerde versie van de oosterse wereld die fictie in lange tijd heeft gezien.

wat is een .eps-bestand

Dit ongemakkelijke anachronisme vormt de eerste van vele verbijsterende esthetische en thematische keuzes die erin doordringen Wilde dood met zijn eigen identiteit. Dat wil zeggen, de titel van Soliel omarmt openlijk zijn eigen verschrikkelijkheid, terwijl hij af en toe de geest versteld doet staan ​​met de komst van een cool personage, een bevredigend stukje ultrageweld of een stukje Carpenter-achtige synth van het hoogste niveau. Alle hoogtepunten van de titel worden afgewisseld met zinloze, repetitieve vijanden, een nauwelijks relevant systeem voor het aanpassen van wapens, meedogenloos lange fasen en een dialoog zonder exposities waardoor Roger Corman zou vragen om 'Een beetje meer scriptopvulling, alstublieft'.

Om eerlijk te zijn, Wilde dood is een moderne gruweldaad van game-design. En ik ben er dol op.

Azië speelt zich af in een alternatieve cyberpunk-toekomst en bloeide in de A.I. markt na de Koude Oorlog, beheerst door humanoïde (denk aan 'Replicant') ontwikkelaar Dauer Synthetics. Een gewelddadige inbraak op het hoofdkantoor van het bedrijf dwingt Dauer echter om failliet te gaan, wat leidt tot zakelijke gevolgen en massale rebellie door de synthetische bevolking. Omdat ze blijkbaar heel goed zijn in het zijn van vreselijke mensen, wordt Zombie Unit eropuit gestuurd om de chaos te onderzoeken, geleid door politiechef stereotype Cpt. Simmons en bijgestaan ​​door tv-kok die wapensmid werd Vivienne Niermantsverdriet, (gespeeld door Stefanie Joosten van Metalen tandwiel 'Stille' bekendheid).

Wat volgt is een reeks ongelovige schiettenten terwijl Stone en haar team zich een weg banen door plaats delict na plaats delict — Hannah's deskundige schietvaardigheid en zwaardvechten op samurai-niveau veranderen de oppositie in een complete brij. Wilde dood is gewelddadig. Verhoeven gewelddadig. Hannah's vijanden pellen uit elkaar als nat weefsel, pompten vol 'o' lood en snijden en in blokjes snijden. Dit resulteert in klotsende karmozijnrode fonteinen die alles en iedereen in de buurt laten lijken op Carrie White's prom date.

Er is een inherente 'ondeugendheid' aan Wilde dood 's actie, vulgariteit en verhalende It weet dat het lomp, onaangenaam en oppervlakkig is. En toch, zelfs in onze ver geëvolueerde spelwereld, is er iets aantrekkelijks aan zijn simplistische grofheid. Wilde dood is echt taai, met pijnlijke herstartpunten, een onhandig dekkingssysteem en zwaardgevechten die — hoewel bevredigend en dynamisch — Hannah na slechts een paar fouten in het mortuarium brachten. Soms is het spel bijna komisch moeilijk. Het zal je alleen tot dan een meedogenloze mid-boss-strijd bezorgen niet beloon je onmiddellijk daarna met een checkpoint. Een invasie van het politiebureau in het midden van het verhaal is meedogenloos, en alleen bloeddorstige mensen zullen veel verder zien.

test data management tools open source

(Hoewel een geheime Easy-modus is vrij te spelen, Konami-fans.)

Dodelijke munitie

Ik moet één ding absoluut duidelijk maken. Het spel binnen Wilde dood is archaïsch van opzet. Hoewel de game speelbaar, plezierig en meeslepend is (ik heb hem al op twee moeilijkheidsgraden uitgespeeld), is hij dat wel ongelooflijk hetzelfde, langdradig en ernstig gebrek aan variantie. Je kunt nooit zeggen of de titel zich bewust is van gewoon Hoe opzettelijk onhandig/old-school is het. Wilde dood kiest voor chaos bij elke stap.

Het afschuwelijke NPC-geklets, de kogelsponsvijanden, de 'one verschijning'-mechanica, Shoot the Red Barrel for Explosion. Eindeloze rijen niet te openen deuren. Personages die zich keer op keer herhalen in de strijd... 'Grenaaaade!' 'Versterkingen!' 'Pak die teef!' “Grenaaaad!” 'Versterkingen!' 'Pak die teef!'. Eén slechterik gewoon heeft De gelijkenis van Tom Cruise. Natuurlijk waarom niet?

Zijn ze allemaal in op de grap? Dat zouden ze best kunnen zijn... En zo ja, dan waren de clou, Jack.

Toch is er iets Dus aantrekkelijk door de eenvoud van de hele zaak, een bloem van moedwillige toegeeflijkheid gegroeid uit een stuk aarde. De personages zijn allemaal universele dopes van dubieuze morele vezels, maar ze zijn nog steeds bizar warm en sympathiek. Een deel van de dialoog heeft vreselijk 'first take' cadans, (Tommy Wiseau/Barry Burton-niveaus), maar wordt toch vreemd vertederend. Wat de partituur betreft, die is legitiem cool, met een groot aantal originele nummers (sommige uitgevoerd door Joosten zelf) samen met een handvol covers uit de jaren 80. Als je ramen wilt eten bij 'I Touch Myself' van The Divinyls, heb ik het spel voor je.

Het is deze merkwaardige samensmelting van design die blijft Wilde dood het bloed pompt. Telkens wanneer je genoeg krijgt van de strikt ouderwetse gameplay, zal een van Vivienne's katten de vierde muur doorbreken, of je zult een echt cool setpiece of baaspersonage tegenkomen. Zelfs de verhaalfilmpjes zitten boordevol variatie, stuiterend tussen in-engine machinima, FMV en traditionele anime. Wat allemaal bijdraagt ​​​​aan de hectische 'lucky dip'-benadering van de titel wat betreft stijl, toon en thematische keuze.

Als Hannah en haar vrienden niet de politieprocedure uitdelen met een katana, kunnen ze zich ontspannen met een selectie van ontgrendelbare minigames. Deze omvatten ritmische actie-escapades gebaseerd op snel etende ramen, of chillen met Vivienne voor een karaokeduet. Hannah kan ook een verzameling karakterfiguurtjes opbouwen via een aantal verrassend authentieke kraanvogelspellen, die net zo frustrerend zijn om te spelen als in het echt. Bovendien, een volledige zeventraps shmup, Ruimte weggelopen , is te vinden in het hoofdkwartier van de zombie-eenheid. en is op zichzelf een leuke onderneming die doet denken aan genreklassiekers zoals Stap voor stap En R-Type.

Om haar gevechtsvaardigheden te verbeteren, kan luitenant Stone de schietbaan bezoeken voor score-aanvalactie, of het opnemen tegen VR-tegenstanders in zwaardgevechten. Het beheersen van Hannah's capaciteiten is een belangrijk onderdeel om ervan te genieten Wilde dood . Een vaardigheidsboom zorgt voor het ontgrendelen van nieuwe bewegingen, betere verdediging en ontwijkende acties, die allemaal topprioriteiten zijn. Ons meisje is vanaf het begin behoorlijk ondermaats - wat ongeduldige spelers mogelijk zal afschrikken - maar hoe meer je je headshots, frame-perfecte parries en bloederige finishers verfijnt, hoe minder frustrerend je melee-chaos zal zijn.

En voor alle anderen zijn er kettingzagen.

Losse canon

Voor al zijn ironische 'gebreken door ontwerp', Wilde dood heeft er wel een belangrijk twistpunt. Ondanks het aanbieden van een cast van leuke gekken en een coole toekomstwereld voor het vertellen van verhalen, gaat het verhaal echt nergens . Meerdere threads worden gegoten en vervolgens onmiddellijk verwijderd, terwijl opwindende en intrigerende personages - zoals de verhulde huurmoordenaar Kolchak, de sexy verzekeringsagent Madam Wong en de onschuldige synthetische October - worden geïntroduceerd als hoofdspelers om een ​​paar scènes later gewoon te verdwijnen. .

Dodelijk, net als de draden van de plot samenkomen ... de credits rollen. En hoewel Soliel moet worden geprezen omdat hij de onveranderlijke gameplay zijn welkom niet heeft laten overtreffen (ongeveer 11 uur afhankelijk van vaardigheid), is er zo veel links op de tafel in termen van de centrale draad en individuele karakterbogen. Ik heb het spel twee keer doorlopen, ik ben nog steeds volkomen gedesoriënteerd met betrekking tot de belangrijkste samenzwering, de schurken, hun motieven en de redenering van Zombie Unit. Hannah laat het verhaal zelf vol vragen achter, terwijl verschillende personages gewoon MIA zijn. halverwege.

Plaats het plakkaat 'Scenes ontbreekt'.

Duidelijk, Wilde dood is geproduceerd als Act One van een mogelijk toneelstuk in drie bedrijven. Dus jullie kunnen het maar beter gaan kopen, want ik, en de rest van de gamewereld, hebben meer nodig van Vivienne en haar 11 katten in ons leven.

java versus c ++

'Waar is die donzige klootzak?'

Ben je een fan van videogames die klaagt over mechanica zoals free-to-play, always-online, gacha, games-as-a-service, geforceerde multiplayer, lege open werelden, crafting, constante introspectie van uitrustingsstatistieken, microtransacties of de beruchte 'UbiBloat'? Nou, raad eens, ze hebben een spel gemaakt dat dat niet heeft elk van die dingen. Niet een. Toegegeven, het heeft geen kavel van andere dingen ook: Ray tracing, een samenhangende verhaallijn, coöpmodus, gevarieerde gameplay/vijanden, karakterschaduwen of An Ending.

Er is ook het subjectieve, maar belangrijke punt van prijsstelling. Hoeveel is te veel te betalen voor een game van dit kaliber? En suggereert het 'Bargain Bin' -thema dat het een bijpassende prijs verdient? Het antwoord is tussen jou en je portemonnee. Lees andere beoordelingen en weeg de kansen af. Koper pas op, vriend.

Wilde dood is de beste slechtste game die ik in jaren heb gespeeld, en dat is absoluut zo niet voor iedereen. Het is nauwelijks voor iemand . Het is in veel opzichten verouderd, al dan niet opzettelijk, en het is ook ijzersterk, gooit de speler in het diepe en zegt dat hij zich moet vastmaken. Maar op een fascinerende manier zijn de gameplay uit het PS2-tijdperk, het moedwillige geweld, de verdovende sfeer en de onnodige scripting op onverklaarbare wijze aantrekkelijk. Ik bedoel, wij deed willen allemaal een vervolg op De straffer , rechts?

U kunt de vraag stellen noodzaak voor zo'n titel in 2023, maar er is geen twijfel over de passie en durf waarmee het de tijdgeest aanvalt en een prachtige puinhoop achterlaat. Andere spellen fluisteren en lopen op hun tenen, doodsbang om niet in de val te lopen Exacte genreparameters die succes vormen in de AAA-gamingruimte. Ter vergelijking, Wilde dood strompelt onuitgenodigd het feest binnen - whisky in de hand, broek om zijn enkels, brullend '99 Luftballoons'. Het maakt van de gelegenheid gebruik om de vogel naar een nabijgelegen Soulslike te draaien, voordat hij een schutter van een miljard dollar vertelt om stront te eten. Dan valt het over een stoel en moet het overgeven.

Een kater van in de steek gelaten game-design, gekleed in weerbarstige esthetiek en aangedreven door cyberpunk Pat Benatar. De meedogenloze gameplay en repetitieve actie zullen sommigen volkomen achterlaten geschokt , maar de stralende cast van verworpenen, dwaze minigames, verbijsterende dialogen en schaamteloze toewijding aan de bit resulteert in een van de meest verbijsterende, hypnotiserende releases in enige tijd. Simpel gezegd: Wilde dood is een verdomd treinwrak, en je kunt maar beter je kaartje laten ponsen.

_{(Deze recensie is gebaseerd op een door de uitgever geleverde versie van de game in de winkel.)}

7.5

Goed

Solide en heeft zeker een publiek. Er kunnen enkele moeilijk te negeren fouten zijn, maar de ervaring is leuk.