Other Worlds Than This: The Neverhood

other worlds than these

Vele jaren geleden, via een klein pc-spel genaamd The Neverhood , Ik werd in de schoenen gezet van Klaymen, een persoon die aanvankelijk niet weet wie hij is of de wereld waarin hij wakker werd. Aanvankelijk, nadat ik de rol van deze onwaarschijnlijke held op me had genomen, alles wat ik uit de gamewereld heb gehaald was gebaseerd op mijn kennis van aardse dingen.

De wereld was helder, mooi en vreemd in vergelijking met de mijne. Er was een berg in de vorm van het hoofd van een kat, een kasteel in de verte en een mijlpaal dat qua uiterlijk leek op een frietje, allemaal schril in contrast met de pikzwarte hemel. De wezens waren heel vreemd in vergelijking met die van de aarde, sommige met zeer misleidende namen. Een wezel in de Neverhood was bijvoorbeeld geen klein harig zoogdier, maar een gigantisch krabachtig wezen. Een schaap was niet bedekt met wol, maar een naakt, groen viervoeter.

Het was heel gemakkelijk om te vertellen dat veel zorg en creativiteit was besteed aan het maken van deze wereld van de ontwikkelaars. Boven alles liet het zien door het werk om de visuals te maken, die volledig uit klei waren gevormd. Maar ik had geen idee dat de gamewereld zelf een equivalent huisvestte van de menselijke makers van buitenaf, en zelfs een hele mythos verzonnen om de hele Neverhood-creatie te verklaren. Nadat ik de controle over Klaymen had overgenomen, zou ik snel worden ingepakt in fantastische scheppingsverhalen, omdat ik het vreemde wezen hielp bij het vinden van de kennis die nodig is om de wereld te redden waarin we nog maar net zijn geboren.

Mijn reis begon lang voordat ik wist wat het inhield. Het is zelfs volledig optioneel om meer te weten te komen over de Neverhood en hoe deze is ontstaan. Maar de eerste stap hierin is net buiten de kwekerij waar je voor het eerst wakker wordt: de Hall of Records. De woorden staan ​​op de kleimuren van de hal en strekken zich uit over 38 schermen. Er is een item om te verzamelen helemaal aan het einde van de hal, dus de meeste mensen lopen gewoon door het hele onderwerp zonder de tekst nader te onderzoeken, of proberen te beginnen met lezen en stoppen voordat ze een derde van de weg doorkomen, gewoon omdat er is er zoveel van.

Bij nadere beschouwing vertellen deze muren de verslagen van de zeven zonen van een wezen dat Quater wordt genoemd, die de enige is die is geschapen door een hogere macht die alleen bekend staat als Vader. Quater gaf elke zoon speciale kronen die hen de kracht van de schepping toestonden, en liet ze vervolgens los om iets te creëren dat hun fantasie prikkelde uit een levensdragende substantie genaamd 'klay'. De teksten van de Hall of Records zijn gescheiden in een aanhef en zeven delen, een voor elke zoon.

Deze verhalen zijn geschreven in een formaat dat lijkt op de Bijbel, tot op het punt dat het bijna een satire is (het boek van Bert Bert, de derde zoon, heeft een hele sectie gewijd aan wie verwekte wie). Ik, wat mijn aardse zelf betekent, heb er altijd van genoten om mijn horizon te verbreden met kennis van andere mensen en plaatsen. Ik heb een bijzondere interesse in religie en scheppingsverhalen. Of het nu gaat om het verhaal van Genesis of een volksverhaal over de aarde die zich vormt op de rug van een gigantische schildpad, ik geniet echt van het kijkje in de hoofden van anderen dat religieuze verhalen bieden. Religie is vaak de sleutel die me helpt om culturen buiten de mijne beter te begrijpen, en de middelen waarmee ik verliefd op ze word.

Toen ik de eerste woorden van de preambule had gelezen, kon ik niet meer stoppen. Ik bracht ongeveer drie uur door met het lezen van de hele muur en werd geleidelijk steeds verder in mijn spelpersonage getrokken. In het begin was ik gewoon verbaasd dat de makers van de game zoveel tijd nodig hadden om fictieve religieuze teksten te maken om de wereld die ze hadden gemaakt te omringen. Maar toen raakte ik volkomen gefascineerd door het universum waar het spel me in had geduwd zonder zoveel uitleg over wie ik bestuurde en wat mijn doel was. Dit bracht me dichter bij het personage Klaymen. We werden al snel één entiteit, omdat we allebei tegelijkertijd dingen over de wereld en de rest van het universum ontdekten. Ik was niet langer een buitenstaander van de aarde die naar de Neverhood keek, maar zelf een Neverhoodian.

Tegen het einde wist ik dat de klei waaruit de wereld was gemaakt niet de klei was die Ashley van de Aarde kende, maar de Klay of Highest Quality waar Hoborg, de zesde zoon van Quatar, specifiek om vroeg om zijn wereld te creëren. Mijn lichaam, de bomen en zelfs de angstaanjagende wezels kwamen allemaal van dezelfde klay. Ik had niet het gevoel dat ik net een goed scheppingsverhaal had gelezen, maar voelde me in plaats daarvan bevredigend verlicht. Maar hier zou het niet eindigen. De Hall of Records vertelde niet het hele verhaal over de Neverhood zelf, waardoor veel vragen over de wereld en Klaymen onbeantwoord bleven. Het verhaal van Hoborg vertelt hoe hij zo'n groot hart heeft dat hij jaren op zoek gaat naar de beste klay om zijn eerste creaties van te maken. Maar zijn groep records eindigt met dit citaat:

Na vele jaren reis keerde Hoborg terug en was klaar om 'The Everhood' te bouwen, een buurt die eeuwig zou duren ...

... zolang er niets mis ging

beste gratis dvd-ripsoftware-vensters

Ik zou snel weten wie ik was en wat ik moest doen via een vriend waarvan ik toen nog niet wist dat ik die had, een liefdevolle domme hoofead uit een andere wereld met de naam Willie Trombone.

Een van de eerste items in het spel die je tegenkomt, is een klein, bruin, rechthoekig object. Je kunt dit item niet meteen gebruiken, maar als je het naar een videospeler in het eerste gebied brengt, zul je merken dat het tapes zijn gemaakt door Willie om je te helpen de details te vullen dat de wall is gestopt met opnemen. Helaas zijn ze over de hele wereld verspreid, dus het is pas in het laatste deel van het spel dat zijn boodschap volledig te horen is. Net als de Hall of Records is het bekijken van de meeste schijven van Willie volledig optioneel, maar het is net zo belangrijk voor de Neverhood-ervaring.

Volgens de schijven creëerde Hoborg de Neverhood, maar begon zich toen eenzaam te voelen zonder een ander wezen zoals hij. Hij creëerde vervolgens Klogg uit een zaad van klay, die aanvankelijk op Klaymen leek. Maar Klogg werd jaloers op de macht van Hoborg en stal zijn kroon voor zichzelf. De kracht van de kroon heeft het uiterlijk van Klogg aangetast om zijn buitenkant beter te laten passen bij zijn slechte ingewanden. Zonder de kroon die Quatar hem gaf, viel Hoborg in een diepe slaap, waardoor Klogg controle kon krijgen over de wereld die hij had gemaakt.

Hoewel hij niet te slim is, slaagde Willie erin om nog een klayzaad in de kinderkamer te planten, waardoor de geboorte van Klaymen werd veroorzaakt. Het is allemaal te danken aan Willie dat je nog leeft, en na het luisteren naar zijn verhaal, wist ik waarom hij zo blij was om Klaymen een gelukkige verjaardag te wensen. Zijn status als moederfiguur betekende veel voor me, aangezien ik me nu één voelde met Klaymen.

The Neverhood was de eerste niet-educatieve game die ik ooit heb meegemaakt waarbij leren echt een groot deel van de gameplay-ervaring was. Ik kwam net zo onschuldig in het spel als de pas geboren Klaymen en samen werden we opgeleid, groeiden op en deden het juiste. Toen ik de regel van Neverhood to Hoborg herstelde, kon ik niet gelukkiger zijn dat het eindelijk tot de bloei was gekomen dat hij er altijd naar had gewild, omdat ik echt om het lot van deze vreemde kleine wereld gaf. Ik wilde dat zijn record zou eindigen met geluk en niet met onzekerheid.

Niet veel speluniversums hebben zoveel kennis als eraan The Neverhood doet, wat echt jammer is. Er is sindsdien geen game meer geweest waar ik zo kwaadaardig aan ben getrokken. Hoewel ik nu weer op aarde ben, zal ik altijd een dubbele nationaliteit hebben met de Neverhood. Die wereld werd een heel groot deel van mij na alles wat ik daar heb gezien, gehoord en bereikt.