review yo kai watch
Gera Gera Po
In de loop van de afgelopen maand ben ik bijna niets meer te weten gekomen Yo-Kai Watch om er verliefd op te worden. Mijn vrouw en ik kijken naar de gelokaliseerde versie van de show, ik heb het themalied voor altijd in mijn hoofd en ik denk erover om een paar van de andere titels in de serie te importeren.
Iets meer dan een week geleden heb ik ook de eerste game voor het eerst ervaren. Hoewel het lang niet zo diep is als vergelijkbare RPG's, is het ongelooflijk charmant en het spelen waard als je een paar kanttekeningen kunt maken.
Yo-Kai Watch (3DS)
Ontwikkelaar: niveau 5
Uitgever: Nintendo
Adviesprijs: $ 39,99
Uitgebracht: 11 juli 2013 (Japan), 6 november 2015 (VS), TBA 2016 (EU)
Voor degenen onder u die nog nooit van hebben gehoord Yo-Kai Watch , het uitgangspunt is eigenlijk vrij eenvoudig uit te leggen. De kern is dat een jongen genaamd Nate (of een meisje genaamd Katie, als je kiest voor de vrouwelijke hoofdrol), een mysterieuze Yo-Kai-butler op de wereld loslaat (Whisper) na een onschuldige wandeling in het bos. Als gevolg hiervan krijgt Nate toegang tot een speciaal horloge waarmee hij kan communiceren met andere Yo-Kai, die deel uitmaken van de werkelijke Japanse folklore en een mix zijn van soorten tussen een geest en een gremlin. Vanaf daar ga je op een 'catch' em all'-reis met een losse verhaallijn die voor een goede maat is ingeweven.
Alles, van de toon tot de gameplay, is veel luchthartiger dan je gemiddelde RPG. In plaats van personages te vangen en in kleine woonruimtes te dwingen, krijg je 'vriendschapstokens', waarmee je ze meteen kunt oproepen. Ze leiden nog steeds hun eigen leven en je zult ze vaak op hun gemak door de stad zien ronddwalen. Het feit dat de stemcast bestaat uit hetzelfde talent uit de tv-show draagt echt bij aan de charme van het spel, en ik ben dol op de dynamiek tussen de hoofdrolspeler en Whisper - het zorgt voor een verrassend grappige dialoog.
gratis timesheet-app voor iPhone en Android
Yo-Kai Watch niet technisch gezien vinden plaats in Japan (het wordt zelfs Springdale genoemd in de internationale versie), maar de persoonlijkheid van het land is absoluut een kernelement van het avontuur. Zelfs kleine dingen zoals schoenen die achtergelaten worden aan de deur van elk huis dat je binnengaat, tempels en heiligdommen met zwerfkatten en automaten op elke straathoek herinneren je constant aan de Japanse cultuur. Nadat ik onlangs Tokyo voor het eerst bezocht, resoneerde ik er echt mee, en ik was verrast hoe levend de uitlevering van Level-5 voelde. Het is op zo'n manier gedaan dat iedereen het spel kan oppakken en niet in de war raakt, en de lokalisatie heeft geweldig werk geleverd door de inhoud niet te neutraliseren voor een westers publiek. Het is eigenlijk een van de beste evenwichtsoefeningen die ik de laatste tijd heb gezien - als een team mannen met badhanddoeken blijft dansen in een gevecht tussen badhuis en baas, weet je dat ze het juiste hebben gedaan.
Houd er echter rekening mee dat dit een game uit 2013 is, dus hoewel de kunst nog steeds standhoudt, is de motor erg gedateerd en ondanks de spot-on 3D lijkt het op een DS-game. Je komt daar snel overheen, want de presentatie als geheel is verrukkelijk, met heldere, levendige kleuren in overvloed en een pakkende soundtrack. Ik begon me ook aan veel van de personages te hechten op een manier die ik nog niet eerder in soortgelijke games heb gedaan, meestal vanwege hun aanstekelijke persoonlijkheden en boeiende persoonlijke verhaallijnen - zoals Jibanyan, een kat die door een auto werd overreden en probeert voortdurend zijn waarde te bewijzen aan zijn voormalige meester in de dood.
Wat gevechten zelf betreft, het is een heel vreemde mix van klassieke JRPG-tendensen en op touchscreen gebaseerde minigames. Het woord hier is 'vreemd', want hoewel gevechten in realtime plaatsvinden, vallen je partijleden automatisch aan. Spelers kunnen itembeheer regelen, doelen kiezen en af en toe speciale vaardigheden in de wachtrij zetten (door op ballen op het scherm te tikken of specifieke patronen te traceren), maar je partijleden zullen nog steeds op hun gemak aanvallen. Het klinkt overdreven simplistisch, maar er is veel nuance aan, vooral als het gaat om partijbeheer.
Om te beginnen kun je zes Yo-Kai in je actieve team hebben, maar slechts drie kunnen tegelijkertijd vechten. Als gevolg hiervan heb je toegang tot een soort wiel waar spelers nieuwe strijders naar binnen kunnen fietsen en oude naar buiten kunnen spinnen. Omdat elk karakter een type heeft (vergelijkbaar met Pokémon 's vuur- en graselementen, bijvoorbeeld), en vergelijkbare types versterken elkaar wanneer ze samen vechten, deze monteur kan erg lastig worden, zowel tijdens als tijdens gevechten. Ook hebben veel specials van personages (die je weer handmatig kunt gebruiken) unieke statuseffecten, zoals gif, dus kiezen wanneer handelen is de sleutel.
Waar ik het meeste van mijn plezier uit heb gehaald Yo-Kai Watch is echter exploratie. Het doet me echt denken aan de beste delen van Mega Man Battle Network als het gaat om ronddwalen in de stad, en het is zo gemakkelijk om gewoon rond te lopen en op Yo-Kai te jagen op elk moment. Om ze te vinden, hoeft u niet rond te lopen in grasvelden, omdat ze openlijk over de hele wereld zijn gelegen. Er is altijd een eeuwige 'warme en koude' radar op het scherm, die je naar locaties zoals bomen en onder auto's leidt waar je naar metgezellen of gevechten kunt zoeken.
Bovendien tonen kerkers vijanden vooraan en in het midden op het scherm - yep, er zijn geen willekeurige gevechten om door te speuren. Er zijn ook geen toetredingsdrempels voor het werven van partijleden, omdat je geen specifiek vastlegitem nodig hebt, hoewel er nog steeds een willekeurige kans is om hen te sluiten nadat de strijd is beëindigd, dus succes is niet altijd gegarandeerd. Er zijn ook heel veel leuke, lonende sidequests om aan deel te nemen (die vaak goede beloningen opleveren zoals nieuwe personages of winkels), geheime gebieden, vissen en bug-catching minigames, speciale te vangen Yo-Kai, missies na het spel en verborgen items. Er is een gevechtscomponent voor meerdere spelers, maar deze is erg beperkt en biedt geen online-spel (die mogelijkheid is voorbehouden aan het vervolg en daarna).
Yo-Kai Watch is niet de tweede komst van Pokémon , en dat is prima. Als je graag bij het vuur zit en je Pokémon urenlang traint, hun EV- en IV-niveaus perfectioneert, zodat je de allerbeste kunt zijn, zul je waarschijnlijk niet dezelfde diepte vinden in Yo-Kai . De wereld en filosofie is veel eenvoudiger dan dat. Maar als resultaat voelt niets ervan frustrerend of als werk en ben ik constant in de verleiding om terug te springen in mijn avonturen met Nate en Whisper.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
