review strike suit zero
In de ruimte kan niemand je horen juichen van genot
Onthouden De laatste Starfighter? Natuurlijk doe je dat; je droomt waarschijnlijk over het uitgangspunt dat je overkomt. De hoop door buitenaardse wezens te worden aangeworven om in een intergalactische oorlog te vechten vanwege iemands gekke spelvaardigheden, is vrijwel de reden waarom ik een buitensporige hoeveelheid zakgeld heb uitgegeven aan arcadespellen als een eigenzinnige jeugd. Als ik niet zo absoluut niet in staat was geweest om zelfs maar een hoge score te halen, weet ik zeker dat ik jullie al zou redden van een buitenaardse invasie.
Heb echter geen medelijden met me. Ik ben misschien niet echt een hotshot-piloot, maar ik heb de afgelopen dagen gedaan alsof ik er een was in de onlangs Kickstarted Strike Suit Zero - het was een geweldige rit. En al die keren explodeerde mijn schip in duizend kleine stukjes granaatscherven, ik was tevreden in de wetenschap dat ik niet echt de aarde en iedereen die hier woonde had gedoemd.
Slagpak nul (PC)
Ontwikkelaar: Born Ready Games
Uitgever: Born Ready Games
Release: 23 januari 2013
Adviesprijs: $ 19,99
Sciencefiction laat ons geloven dat als de mensheid niet meteen verwikkeld raakt in een oorlog met een vijandig buitenaards ras op het moment dat het voet tussen de sterren zet, het onvermijdelijk een oorlog zal beginnen met zijn ruimtekolonies. Dat laatste uitgangspunt is de stimulans voor de actievolle Strike Suit Zero - een spel dat zoveel dingen waar ik van hou kanaliseert Colony Wars naar Homeworld, dat ik er niets aan kan doen, maar er dol op is, zelfs als het me boos maakt.
Dus hier is wat er in de toekomst gebeurt: de mensheid heeft zich over de sterren verspreid na het ontdekken van een buitenaardse transmissie. De relatie tussen de Verenigde Naties van de Aarde (UNE) en haar buiten de wereld gekoloniseerde kolonies is gespannen geworden, en nadat aardwetenschappers vreemde technologie op een kolonie wereld hebben ontdekt en proberen te behouden, worden ze van de planeet verdreven en een burgeroorlog begint.
Het een burgeroorlog noemen is waarschijnlijk echter te veel eer aan de UNE. De strijdkrachten van de aarde worden behoorlijk grondig geschokt door een buitenaards relikwie dat de kolonisten bezitten, en de rest van het spel laat de overlevende vloot van de aarde wanhopig racen naar hun thuiswereld om de volledige vernietiging te stoppen.
Ik ga hier geen woorden hakken, de plot is behoorlijk verschrikkelijk. Het is dom en vergeetbaar, en de personages zijn niets meer dan saaie pratende hoofden die je dingen vertellen waar je waarschijnlijk niet om geeft. Tegen de verwachting in, merkte ik dat ik op de een of andere manier eigenlijk wel een beetje geniet. Er is iets vreemds aan de hand om naar de aarde te snellen om te voorkomen dat een stel vaag slechte mensen miljarden vermoorden zonder duidelijke reden. Bijna met één hand een oorlog proberen te winnen met een flitsruimteschip is gewoon leuk, hoe je het ook zwaait.
Hoofdpersoon van de titel, een stomme kerel genaamd Adams, is gewoon je typische belachelijk geweldige piloot - hij is waarschijnlijk een knappe kerel om op te starten. Hij vecht voor de UNE en krijgt al vroeg in het spel de titular Strike Suit, de hoofdtrekking van de titel. Sommige missies plaatsen je in andere schepen, en alle ontgrendelde missies kunnen worden afgespeeld met verschillende schepen, maar het is het Strike Suit waarmee je echt wilt spelen. Het is de meest evenwichtige van het stel, maar nog belangrijker, het kan transformeren in een zwevende mecha die 'zwermraketten' op tientallen doelen tegelijk spraakt.
Door vijanden te vernietigen, laadt het pak op en verdrijft die aanval door alles te blazen wat je kunt zien voor het koninkrijk komt. Het is enorm bevredigend en bedekt het scherm met kronkelende, draaiende vallende sterren, wat er nog opvallender uitziet gezien de absoluut verbluffende achtergrond van de ruimte.
Born Ready Games hebben een gedaan stellaire klus waardoor de koude ruimte er rijk en interessant uitziet. Enorme, gedetailleerde werelden onderstrepen de kleurrijke omgeving van nevels, sterren, asteroïden en zonneschittering. De grimmige, koude zwartheid die je zou verwachten is vervangen door iets dat bijna viskeus en tastbaarder is. Door het heldere kleurenpalet springt elk niveau naar je toe, of het nu de scherpe blauwe neon is die het UNE-trainingsgebied doordringt, of het onheilspellende, helse rood van een gestrande wereld getroffen door het buitenaardse relikwie. In het midden van dit alles zijn talloze kleine schepen, weven tussen imposante cruisers en fregatten, en al die motorpaden laten je schreeuwen ' Homeworld '!, terwijl je naar het scherm wijst en eruit ziet als een idioot.
Het was verrassend dat het visuele ontwerp van genoemde schepen niet zo veel indruk op me maakte als hun speeltuin, het prachtige Strike Suit niet inbegrepen. Junji Okubo ( Infinite Space, Appleseed Ex Machina, Steel Battalion) was het brein achter de schepen, maar de meerderheid van beide vloten ziet er tam uit en vrij generiek. Het Strike Suit ziet er echter geweldig uit, zowel in zijn scheepsvorm, waar het eruit ziet als een superglad vaartuig waar je trots op bent om te vliegen, en zijn mecha-vorm, die een duidelijk Oosterse esthetiek heeft.
Opgemerkt moet worden dat in stiekem de Strike Suit geen controle heeft zoals men zou verwachten. Je zult niet op vijandelijke kruisers duiken en ze met een laserzwaard opsnijden; dergelijke manoeuvreerbaarheid wordt overgelaten aan de scheepsvorm. In plaats daarvan gedraagt het zich meer als een stationaire raketdispenser, een gigantisch pistool. Het kan echter snel schieten om zichzelf te verplaatsen of vijandelijk vuur te vermijden.
Alle spelersschepen zijn een genot om te besturen, en hoewel er verschillen zijn in hoeveel wapens ze kunnen gebruiken, of hoe responsief ze zijn, zul je nog steeds geen probleem hebben om in hondengevechten te komen zoals de hotshot waar je altijd van gedroomd hebt te zijn. Ritten in en uit schroot, op weg naar gigantische laserbulten om een raketsalvo in te zetten, voordat je je terugtrekt om bondgenoten te bedekken of enorme raketten op te blazen, is een explosieve sensatie. Vier schepen zijn beschikbaar, de jager, interceptor, bommenwerper en de Strike Suit; de eerste keer dat je een missie speelt, ben je echter beperkt tot slechts één ervan.
Oh ja, de missies. Dat zijn dingen. Helaas zijn ze nogal vermoeiend, beladen met doelen die zo ongeïnspireerd zijn dat je soms kunt vergeten dat je zoiets geweldigs doet als met een gigantische mecha in de ruimte vliegen. Blaas dit schip op. Schiet een tijdje op deze kerels. Schiet op een paar luchtafweerkanonnen. Onvermijdelijk zou ik mezelf verliezen in het ballet van hectische ruimtegevechten, maar de impulsen voor deze gevechten zijn echt behoorlijk somber.
Terwijl SSZ nagelt het gevecht tussen kleinere schepen, het laat veel te wensen over als het gaat om het aanpakken van de grotere vijanden. Targeting kan extreem vlekkerig worden wanneer je probeert specifieke scheepskanonnen op cruisers en fregatten uit te schakelen, en het is gemakkelijk om gedesoriënteerd te raken wanneer elk kanon (de grote schepen hebben er tientallen) wordt vertegenwoordigd door zijn eigen rode pijl of diamant op je HUD.
Het helpt niet dat geallieerde AI echt verschrikkelijk is. De meeste missies betreffen gigantische botsingen tussen tientallen, zo niet honderden schepen, maar ik had constant het gevoel dat ik de enige piloot was die iets deed. Je mede-jagers negeren de grote vijanden en laten het aan jou en af en toe een geallieerd kapitaalschip over om een enorm aantal enorme vijanden neer te halen. De geallieerde kapitaalschepen vormen ook een probleem wanneer de bescherming ervan vaak een primair of secundair doel is, omdat ze absoluut niets doen om te voorkomen dat ze in duigen vallen.
De enige keer dat bondgenoten zelfs een schijn van hulp bieden, is met het constante radio-gebabbel, en verdomd is het vervelend. Als ze geen verkeerde informatie verspreiden, vertellen ze je iets dat je al weet. De slechtste tijden zijn wanneer ze besluiten met je te chatten terwijl je probeert te luisteren naar het gevreesde geluid van een raket die op je schip vergrendelt. Ze doen meer om de vijand te helpen dan om je eerlijk te helpen.
Een paar merkbare bugs belemmerden ook mijn ervaring. Scripted events zouden soms niet beginnen, meer dan een paar crashes vonden plaats en af en toe verschenen niet-bestaande doelen op mijn HUD. Crashes waren het ergst, omdat ze mijn missievoortgang hebben gewist, waardoor ik moest beginnen bij het begin van de nogal lange missies. Deze lange missies worden ook niet verbeterd door de nogal brutaal gespreide checkpoints.
Ik moet bekennen dat deze ergernissen, hoewel frustrerend, me er niet van weerhielden om van mijn tijd te houden SSZ. Een missie vervangen vanwege een crash is lastig, maar als ik zoveel plezier heb om tegen de sterren te vechten, kan ik het niet krijgen te boos over alles opnieuw te doen. Het is een bewijs van hoe vermakelijk deze ruimtegevechtsim eigenlijk is.
Mijn vergeving komt van veel van de heimwee die het spel uit zijn poriën haalt. SSZ is een product van liefde voor het genre, en de inspiratie is duidelijk. Dit was een titel gemaakt door mensen die dol zijn op de titanen van ruimtevaartgames uit de jaren '90 en vroege '00: Freespace, Freelancer, Starlancer, TIE Fighter, en natuurlijk het bovengenoemde Colony Wars en Homeworld zijn allemaal duidelijk muzen voor Born Ready Games. In feite werd de soundtrack gecomponeerd door niemand minder dan Paul Rusky, het genie achter de spookachtige muziek van Homeworld, en dat is te zien, want het is een fantastische begeleiding bij het ravotten in de ruimte.
Toen de laatste, helaas onbevredigende missie ten einde liep, was ik klaar om neer te leggen SSZ. Replayability wordt aangeboden in de vorm van scores, medailles en sommige ontgrendelbare scheepsbonussen die je misschien niet hebt kunnen pakken toen je de missies voor het eerst probeerde, maar ik had wel genoeg gehad. Ik zou graag nog duizend hondengevechten krijgen, maar ik ben klaar met het beschermen en begeleiden van mijn UNE chums. Het is zeldzaam dat een spel weet wanneer het moet stoppen, maar dat is de situatie hier. Het is niet zo lang dat het zijn welkom overtreft, maar niet zo kort dat het niet al zijn beloften laat zien.
Het einde, of in ieder geval degene die ik kreeg (er zijn twee verschillende), impliceert de mogelijkheid van een vervolg, en ik kon niet gelukkiger zijn met dat vooruitzicht. Met beter richten en minder mentaal subnormale bondgenoten, zou ik mezelf heel goed in de hemel kunnen vinden. Tot dan, Slagpak nul zal je ongetwijfeld helpen om die ruimtegevecht te simuleren die je nu moet hebben.
wat is de beste video-downloader
