review seasons after fall
Schoonheid is alleen huid diep
Seizoenen na de herfst is het toppunt van 'in het oog springend'. Met een kunststijl om voor te sterven, een benijdenswaardig kleurenpalet en een zachte muzikale score, Seizoenen doet zijn best om je in zijn wereld te trekken. Wat het echter niet lijkt te kunnen doen, is je daar lang te houden.
Seizoenen na de herfst de grens tussen vredig en te koud om te functioneren. Want onder al zijn mooie raambekleding ligt een pijnlijke maar luchtige ervaring.
Seizoenen na de herfst (PC, PS4 (beoordeeld), Xbox One)
Ontwikkelaar: Swing Swing Submarine
Uitgever: Focus Home Interactive
Uitgebracht: 16 mei 2017
Adviesprijs: $ 19,99
Een verhaal dat past bij een kinderboek met bijpassende illustraties, Seizoenen na de herfst zet je als een jonge geest die bevelen opvolgt van een mysterieuze stem zonder lichaam. Je verbindt je met een nabijgelegen vos, reist door het bos en krijgt uiteindelijk controle over de vier seizoenen terwijl je langzaam de mysteries van dit bos en zijn vier Guardians ontrafelt. Het verhaal zelf is niet al te ingewikkeld, maar er zit een beetje diepgang in zodra je voorbij de lange proloog komt. Zodra je de vier seizoenen verwerft, is er een verschuiving in het verhaal omdat het poëtisch begint te worden over de aard van het leven en de relatie met de omgeving, maar die stukjes worden alleen in korte uitbarstingen op bepaalde plekken op de kaart geleverd.
c ++ datum en tijd
De wereld zelf is absoluut adembenemend. De penseelstreek kunststijl is ongelooflijk in beweging en de tussenfilmpjes (die kleinere details zoals krabbels onthullen) zijn gewoon geweldig om elke keer naar te kijken. Zoals vermeld aan het begin van de review, is het kleurenpalet uitstekend. De herfst is vol met fel oranje en ingetogen bruin, de winter is wit, blauw en zeer opvallend paars, de lente is vol met roze en groen (en regen), terwijl de zomer is geïnjecteerd met een beetje meer geel. Als je de juiste trekker vasthoudt, verschijnt er een wiel met je seizoensgebonden vaardigheden, en de afzonderlijke kleur van elk seizoen spoelt over de kaart telkens wanneer ze worden geselecteerd. Op deze manier, Seizoenen wordt een platformgame in Metroidvania-stijl.
hoe u .torrent-bestanden gebruikt
Je zou het niet raden aan zijn uiterlijk, maar er is behoorlijk wat terug te vinden hier. Tijdens het besturen van een vierbenige vriend gaf me De Leeuwenkoning vibes, zag ik mezelf vaak zigzaggend over de platforms van het bos om kleine puzzels te voltooien. Het verwerven van de vier seizoenen tijdens de proloog is echt een hele klus. Wanneer je de bron van een seizoenskracht vindt, is het aan het einde van een lange wandeling, en dan moet je handmatig je weg terug naar het midden van het bos naar het Heiligdom vinden om verder te gaan. Dit betekent het gebruik van de nieuwe kracht om nieuwe gebieden te openen (zoals het gebruik van Fall om paddestoelen te openen of Winter om een meer te bevriezen, enz.), Maar het proces om dit te doen is frustrerend door Seizoenen opzettelijke pacing. De wereld opnieuw schilderen bij het activeren van een nieuwe vaardigheid is een nette visualisatie (en stroomt beter als je alle vier de machten beheerst), maar het vergroot alleen het langzamere tempo.
Het opzettelijke tempo zou prima zijn als het platform zelf niet zo onnauwkeurig was. Zoveel als ik in de ervaring wilde zinken en me in de groef wilde vestigen Seizoenen was klaar voor mijn playthrough, ik merkte dat ik vaak van platforms viel vanwege een vertraagde sprongboog. Zie je, ik zou op X drukken om te springen maar zou pas een paar frames erna springen. Met deze vertraging, verder gecompenseerd door lichte puzzelelementen van het moeten opzetten van platforms voor mezelf, was er een onnodige hoeveelheid moeilijkheden veroorzaakt door frustratie. Een hardloopende start op elk platform nodig hebben, klinkt niet als een grote belemmering op papier, maar het vastspijkeren van het platform is absoluut cruciaal in een spel waar backtracking zo'n belangrijk facet is. Hoe kort het ook is om een seizoenspuzzel op te lossen, ze zijn nooit echt uitdagend of boeiend genoeg om te ontkennen hoeveel moeite het kost om er doorheen te gaan.
Bot gezegd, Seizoenen na de herfst is 'aangenaam'. Een wereld met een geweldige gevoelservaring die je er tijdens het bewegen vaak uit neigt te slaan. Zoveel als ik een spel zo ontspannen als dit waardeer, werd die ontspanning nooit echt plezier.
Net als de centrale bezeten vos voelde ik me als een passieve omstander toen een stem zonder lichaam mijn lichaam wilde laten bewegen.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
