ive neglected my tomodachi life island
Keer terug naar Bomination
Tijdens het lezen van Darren's persoonlijke keuzes voor de game van het jaar, realiseerde ik me iets verontrustends: ik heb niet gespeeld Tomodachi Life in, O mijn God , maanden. Letterlijke maanden.
En het is niet alsof de tekens er niet waren. Ik had, zoals ik sindsdien heb ontdekt, negen systeemmeldingen die me ertoe brachten in te checken bij mijn mensen, die allemaal ongelezen waren. Monsterlijke. Hoe had ik de fijne burgers van Bomination Island zo schaamteloos kunnen negeren?
Ik aarzelde om op het onderste scherm van de 3DS te tikken - om met het genezingsproces te beginnen - maar ik moest zien hoe mijn Mii's het zonder mijn begeleiding hadden gedaan. Onmiddellijk verscheen er een nieuwsflits.
Net vandaag probeerde de Rode Schedel een extra-extra-extra-grote sleutel limoentaart te eten in slechts 60 minuten. Hij denkt dat hij zo groot is. En ik snap het: hij is met 102 jaar de oudste eilandbewoner. Maar een hele extra-extra-extra-grote sleutel limoentaart in alleen maar 60 minuten? Ik denk het niet, Rode Schedel.
Hij haalde moedig de zorgen van het publiek weg, maar gaf het op met nog maar één hap te eten. Hubris, rode schedel. Arrogantie! Ik had er voor hem moeten zijn als niemand anders dat was.
'Ik heb het gevoel dat ik dit eerder heb gezien', zei Charles Xavier in reactie op de mislukte taart-etende prestatie.
Oh, Charles. Zoete, glanzende Charles. Ik heb je zo gemist. Jij en je goede vrienden Hal Cranston en Bob Ross en ja, zelfs Emma Achternaam. Ieder van jullie.
inner join left join rechter join
Te denken, al deze commotie was vervat in een enkel Mii News-rapport. Er zijn talloze anderen - inclusief een 'voetverwarmende reünie', wat dat ook is - die ik moet inhalen. De slechte kwaliteit van leven van Bomination lost zichzelf niet op, maar ik ben toegewijd. Deze wonden zullen genezen.
Ik zal beginnen met iedereen iets heel leuks te geven voor Kerstmis.
