review color guardians
Kleur me slecht
Ik hecht veel waarde aan elegantie. Het oplossen van een wiskundeprobleem op een onconventionele manier met behulp van twee stappen is inherent cooler dan het in twintig stappen te doen. Een enkel schot van een sluipschuttergeweer dat een ver doelwit neerhaalt, is indrukwekkender dan een machinegeweer met spuit en bid van dichtbij. Minder is meer, zoals ze zeggen.
Color Guardians klinkt alsof het elegant kan zijn. Op papier kunnen de gameplay-aanpassingen aan de standaard runner-formule leiden tot slimme, interessante niveaus. Het duurt te lang om op dat punt te komen, maar dat is het uiteindelijk wel. Dan komt het laatste baasgevecht en verzuurt de hele ervaring.
gratis video-downloader van elke volledige versie van de site
Color Guardians (Mac, pc, PlayStation 4 (beoordeeld), PlayStation Vita)
Ontwikkelaar: Fair Play Labs
Uitgever: Niffler Ltd
Uitgebracht: 12 mei 2015
Adviesprijs: $ 14,99
Color Guardians is een schattige hardloper, maar zijn manier van omgaan met obstakels onderscheidt hem van anderen in het genre. Elk van de drie speelbare Color Guardians kan naar believen van kleur veranderen tussen blauw, rood en geel. Gecombineerd met de drie banen waar de actie plaatsvindt, kiezen spelers in principe uit negen verschillende staten om in te gaan. Van een staat naar een andere gaan kost slechts drie keer drukken; vaak is het minder dan dat.
De reden voor het schakelen tussen rijstroken ligt voor de hand; soms is er een rots in een rijstrook die moet worden ontweken. Van kleur veranderen is nodig voor bijna elke andere interactie. Om te beginnen kunnen de kleurorbs die de omgevingen bezaaien alleen worden verzameld door een karakter van een bijpassende kleur. In de loop van het spel zijn nieuwe objecten en obstakels toegevoegd, waarvan de meeste een bepaalde kleur nodig hebben om te functioneren of te omzeilen.
Met die opstelling zou je je een niveauontwerp kunnen voorstellen dat vingergymnastiek vereist die lijkt op de invoer van een cheatcode van een oude school, maar het begint duidelijker. Om spelers gemakkelijker te maken, hebben de eerste paar niveaus geen snelle kleurschakelaars nodig en gebruiken ze zelfs geen geel. Het is een fatsoenlijke inleiding voor wat te verwachten, maar het duurt te lang om de goede dingen te bereiken.
Om dat goed te maken, worden er wat extra mechanica ingegooid, zodat de vroege niveaus niet helemaal alledaags zijn voor degenen die snel aanslaan. Om volledige eer te krijgen voor het verzamelen van een kleurbol, moeten de kleurbewakers niet alleen die kleur zijn, maar ze moeten ook draaien, bereikt door op de knop te drukken die overeenkomt met die kleur. Bovendien worden punten toegekend voor het wisselen van kleuren of banen, bovenop de basispunten voor het verzamelen van orbs.
De theorie achter deze twee mechanica is lovenswaardig. Ze zorgen voor een open score. Zelfs als de ene speler perfect in elke bol draait, kan een andere dat doen met een vreemde kleurverandering om een beetje hoger op het scorebord te scoren. Risico om over te schakelen naar de verkeerde kleur voordat je terugschakelt, word beloond met een betere score. De hoge score op een bepaald niveau is theoretisch onbeperkt.
Hoewel het klinkt alsof het met elegantie kan worden aangepakt, leidt het in het echt gewoon tot veel knoppenknoppen. Met een reeks rode bollen om te verzamelen, zou je het kunnen behandelen als een dans, ritmisch afwisselend rood en blauw. Het blijkt eenvoudiger en effectiever te zijn om beide knoppen vrijwel gelijktijdig continu te breken, waarbij de knop voor rood net na de knop voor blauw komt. Het is niet erg bevredigend.
Gelukkig wordt dit in de latere niveaus verlicht vanwege moeilijkheid. Zodra dingen echt beginnen te bewegen en de niveaus constant schakelen tussen rijstroken en kleuren vereisen, is er minder ruimte voor highscore-achtervolging. Er zijn enkele slimme secties die verwachtingen ondermijnen, zoals waar spelers naar een uit-kleur willen schakelen om opzettelijk een sprong te missen. Color Guardians is op zijn best in de late game wanneer het simpelweg doorkomen een uitdaging is.
Dit wordt allemaal tot stilstand gebracht door een van de meest slecht ontworpen laatste eindbaasgevechten die ik me kan herinneren. Gedurende de reguliere niveaus kan succes worden gevonden door middel van training. De niveaus zijn ontworpen, zodat door moeilijke situaties kan worden genavigeerd door spiergeheugen op te bouwen met dezelfde druk op de knop. Als we die ontwerpfilosofie op zijn kop zetten, is het laatste niveau in feite Random Number Generator: The Boss Fight.
wifi de standaard gateway is niet beschikbaar
Zonder te veel in te gaan op hoe het gevecht werkt, brengt het spelers in een situatie waarin, zelfs als ze alles correct uitvoeren, er in het beste geval een kans van 67% is om een hit te landen en in het slechtste geval een kans van 0%. Ja, niet alleen wordt het bestuurd door een generator van willekeurige getallen, het bevat ook situaties waarin het landen van een hit letterlijk onmogelijk is. Om de baas te verslaan, moeten drie sets van twee hits landen, waarbij elke set snel achter elkaar moet worden voltooid.
Ik zou een essay kunnen schrijven over hoe dit gevecht zo slecht is opgezet. Misschien doe ik dat wel. Voor nu zal ik alleen maar zeggen dat het laatste gevecht alleen al ongeveer drie uur duurde om te voltooien. Het daadwerkelijke winnende punt was slechts ongeveer vijf minuten. Het duurde gewoon zo lang om eindelijk de juiste dobbelstenen te gooien.
Als het gaat om kunstontwerp, juich ik normaal het gebruik van kleur toe. Color Guardians gaat te ver, met zijn ultraverzadigde primaire kleurenpalet. Het is bijna misselijk. De griezelige permaglimlachen op de gezichten van de hoofdrolspelers helpen ook niet veel.
Ik was bereid te geven Color Guardians eerst een stevige 'meh'. Het centrale concept is GOED en het schijnt wanneer het zichzelf dat laat doen zonder ruimte te hebben voor het maken van knoppen, maar dat gebeurt alleen tijdens het laatste derde deel ervan. Daarop voortbouwen is een vrij saaie ervaring, niet zonder uitdaging maar zeker zonder opwinding. Als het vlak voor de laatste baas was geëindigd, zou het een vergeetbare hardloper zijn die een goed idee onderlevert. Na dat vreselijke gevecht had ik er een hekel aan. Speel dit als je van een uitdaging houdt en geduld hebt om tot de goede dingen te komen, maar doe niet eens de moeite om het af te maken.
(Deze beoordeling is gebaseerd op een build van de game die door de uitgever is geleverd.)
